Weer

Uren kan ik ernaar staren, telkens ziet ze er anders uit. Nu kleurt ze wit, dan weer bijna oranje, en morgenvroeg lijkt ze dubbel zo groot. Ik heb er ontelbare foto's van en ook weer veel te weinig. Elke keer ik de Mare Tranquillitatis als enige referentiepunt kan onderscheiden duikt Neil Armstrong spontaan in mijn gedachten op. De Zee der Stilte op de volle maan, het geeft me een rustgevend gevoel. Maar meer nog, het fascineert me.
Als ik een morgen wakker word, en ik heb het gevoel dat ik de dag voordien met weinig besef van de wereldse realiteit in bed gekropen ben, als mijn oogleden aan elkaar plakken alsof er een tube secondelijm is in uitgeknepen en ik een doppio doppio espresso nodig heb om mijn sputterende motor in gang te krijgen, dan ligt de oorzaak meestal voor het grijpen. Ofwel heb ik de avond voordien het alcoholpercentage van de inhoud van mijn maag naar een ongezond hoog niveau opgedreven, maar als - zoals gisteren - mijn mond geen wansmakelijke maaggassen naar buiten werkt, kan je er van op aan dat de maan bijna in volle glorie te aanschouwen was die nacht. In vele gevallen besef ik pas 's morgens: "juist, 't was weer zover, het is díe tijd van de maand".
Als je die wetenschap combineert met het aantal keren dat ik ooit al in een vliegtuig mijn ogen heb kunnen dichtknijpen, dan mag je erop rekenen dat ik er vandaag, op mijn eerste dag in België, nogal mottig zal bijlopen. Doe er nog een jet lag bovenop en je kent onmiddellijk één van de redenen waarom ik gisteren met tegenzin een taxi naar de luchthaven riep. Maar net vannacht, wanneer de maan voor een schitterend schouwspel zorgde door de ovale raampjes van de Boeing 757 van US Airways, kon ik mijn bijna 6 voet en 2 duimen lange lijf uitstrekken over de volledige breedte van de 3 zetels van de op één na achterste rij van het vliegtuig. En zowaar... zelfs het flauwe afkooksel van een echt kopje troost, geserveerd in een piepschuimen bekertje, volstaat nu om onder het wolkendek boven het europese vasteland mijn geboorteland te onderscheiden. Want waar anders lijkt op 17 juli het landschap op 7000 meter hoogte op een perfect wattendeken, alle zicht onttrekkend aan mijn vlakke land. Waar anders is een zonnebril slechts functioneel gedurende één tiende van het jaar. En waar anders staat er een lekkere kop troost te wachten om deze, zij het wel uiterst minieme, minpuntjes in één slok weg te spoelen. Welkom in Brussel!