Wat met zondag?

Wamezo, een groep van vrienden die al jaren regelmatig samenkomt. Elke maand maken ze één keer de tijd om zondag op een zinvolle of zo zinloos mogelijke manier door te brengen, met een enkele vereiste: het moet leutig zijn. De naam laat vermoeden dat de lieve mensen van deze schijnbare sekte de andere dagen des heren op een doodse manier beleven, maar niets is minder waar. Ik ben fier Wamezo tot mijn dierbare vriendenkring te kunnen rekenen, en ook al heb ik in 2008 nog geen enkele zondag met hen kunnen doorbrengen, ik ben ervan overtuigd dat ik van elke ontmoeting op de Fieste met volle teugen zal genieten.

En in Toronto? Wat doet een mens hier zoal op zondag? Mocht ik al de verschillende indrukken die deze dagen op mij afkomen willen neerpennen, ik zou met krampen in de vingers achter mijn toetsenbord in slaap vallen. Dagen lijken over niet genoeg uren te beschikken - over gebrekkig ontwerp gesproken -, en dactylo-lessen heb ik nooit gehad, beide feiten zijn momenteel in mijn nadeel. Maar ik doe mijn best. Eerlijk gezegd, de tijd nemen om rustig een aantal dingen op te lijsten geeft mij een moment van bezinning. Net zoals ik 's avonds laat in mijn bed, terwijl de nacht langzaam de controle over mijn lichaam over neemt, door de uren van het voorbije etmaal loop en net iets langer stop bij de momenten die mij op één of andere manier extra prikkelen.

Buiten de dagdagelijkse activiteiten zoals het op de voet volgen van de scheldpartijen tussen Leterme en De Decker, de innerlijke mens versterken, gewapend met fiets en rugzak verse groenten halen - je kan op bijna elk moment met je boodschappenlijstje in de supermarkt terecht - en met voldoende aandacht de ontwikkelingen in de Tour de France volgen op Sporza radio, was er vandaag nog heel wat anders te beleven.

Rond de middag zakte ik af naar Moss Park. Vanop de zeventiende verdieping scheen de zon zich weg te stoppen achter een aantal wit-grijze wattenproppen, een ideaal weertje om een paar balletjes te werpen. Wanneer de lift mij uiteindelijk op het gelijkvloers had gebracht - tegen ongeveer de halve snelheid van zijn equivalent in WTC II in Brussel op een vrijdagnamiddag om 4 u - was er geen wolkje meer aan de lucht, en scheen Laura in volle kracht op mijn hersenpan. Een wedstrijdje 'ball' met een 21-jarige knul, luid toegejuigd door een allegaartje enthousiaste kleuters, leverde mij voldoende krediet op om vanavond op zijn minst een paar kalorierijke bierglazen achterover te slaan, en een mooi gebruinde hulplijn om volgende keer mijn bandana op identiek dezelfde manier te kunnen dragen.

Toen ik vanonder de douche kwam, en mijn bezwete lijf en kleren met voldoende welriekende chemicaliën waren afgespoeld, verried een piep het binnenlopen van een boodschap in mijn digitale brievenbus. "U bent opgenomen in de korte lijst van kandidaten." Als vanuit het niets kwam dit antwoord op een sollicitatiebrief en curriculum die ik bijna een maand geleden indiende en sindsdien aan strenge selectiecriteria zijn onderworpen. Mijn prestatie met betrekking tot een bijkomende opdracht en een interview op vrijdag zullen beslissen of ik in de nog kortere lijst wordt opgenomen. Interview op vrijdag... Binnen een paar dagen vertrekt op Pearson International een US Airways vliegtuig richting Gentse Feesten, en dat is... jawel... vóór vrijdag. Na een paar opties uit te werken om én aan deze selectie te kunnen deelnemen, én Cyriel een vakantie te gunnen naar zijn geliefde stad, vertrok een mailtje richting meneer Côté, "en ik kijk oprecht uit naar een positief antwoord." Afwachten dus.

Toen ik dit alles via Skype met mijn ouders deelde, was er oprechte trots en voorzichtige opluchting in hun ogen te lezen. Maar bij het besef van één van de mogelijke opties als antwoord op het interview-probleem, namelijk niet naar België komen, sloeg de stemming even om. Beiden beseffen heel erg goed wat er op het spel staat, maar ook maar het bestaan van de kans dat ze hun zoon volgende donderdag niet dicht tegen de borst kunnen drukken, duwt onmiddellijk een prop in de keel. "Niet vrezen, ma, ten laatste volgend weekend ben ik van je lekkere taart aan het smullen! Zoveel is zeker!" 

En terwijl ik, bij gebrek aan tijd om een paar blokken verder een pint te gaan drinken, de eerste fles ontkurk - een lekkere zachte Cabarnet Franc uit Ontario met een overwegend bosbennensmaak - uit mijn zopas aangelegde 4 en een halve fles tellende kelder met plaatselijke druivensappen, klinkt een volgende ping door de luidsprekers. "Geboekt!" Een leuke plaatselijke jongedame is op mijn uitnodiging ingegaan om een paar dagen de sfeer van de Gentse binnenstad in Juli op te snuiven, echt Belgisch bier te proeven, en een ritje te maken achter op de motorfiets. Internationaal bezoek dus op de feesten, waar ikzelf erg naar uitkijk.

En terwijl ik dit allemaal neerpende, ben ik te voet van bijna helemaal bovenaan naar beneden gelopen en terug. Een oorverdovend brandalarm teisterde omstreeks half één ieders trommelvlies gedurende minstens dertig lange minuten. Erg effectief, moet ik zeggen, want zelfs al is er in de verste verte geen brandgeur te bespeuren, als je de volgende morgen niet doof wil wakker worden doe je er goed aan zo snel mogelijk het gebouw te verlaten. Morgen is minstens 4 op 5 van mijn kotgenoten te laat op het werk, of op hun afspraak met de oorarts, want buiten was er ruim onvoldoende volk om zelfs maar een belotting te organiseren - in de veronderstelling dat ze hier dit enkel door specialisten gekende kaartspel onder de knie hebben, natuurlijk ;).

Kortom, ík wist wat te doen op zondag. En voorlopig heb ik hier geen enkel dag gekend waarop ik niet wist wat te doen, zodat ik zelfs nog niet de tijd heb gevonden om de CN Toren te beklimmen. Maar laat dat alarm nog maar een paar keer zonder reden afgaan, dan kan ik zonder problemen meedoen met de beroemde trappenloop!