Pakken

Liefst zou ik vertrekken zonder koffer. Gewoon mijn kont van mijn IKEA-stoel heffen, tot aan de metro lopen, in Yorkdale afstappen, en de bus nemen richting luchthaven. En als er ooit een moment zal komen waarop ik dit ook effectief kan doen, dan is het wel nu. Want ook  al heb ik vanuit België meer dan genoeg meegebracht om mijn dagen mee door te komen, in Heusden wacht mij nog steeds een appartement met voldoende kleren, zeep, handdoeken, noem maar op, om een klein gezinnetje mee te onderhouden. Geen koffer nodig, dus.

Op een aantal weken tijd heb ik hier een thuis opgebouwd. Een plekje voor mezelf waar ik mezelf kan zijn, me Gino voel in al zijn grandeur en bescheidenheid. Zelf sta ik versteld hoe snel ik me hier gevestigd heb, en dan heb ik het vooral niet over het neerploffen van een bed in de slaapkamer, of het vullen van de koelkast met blikken bier. Betekent dit dat ik me ergens snel thuis voel, of wil dit zeggen dat ik me tot nu toe nog nooit echt thuis gevoeld heb, dat ik hét plekje nog niet heb gevonden? Op zich een eenvoudige vraag, maar het antwoord erop kan ik blijkbaar zomaar niet te voorschijn toveren. Voorlopig hou ik heb gewoon op: ik voel me opperbest hier, maar ook daar.

En ook al heb ik hier nog geen echt eenzame momenten gekend, en heb ik me zelden zo omringd gevoeld door familie, vrienden en kennissen, ik kijk uit naar het terugzien van mijn ouders. Skype is een technologisch wonder dat de afstand met vele kilometers verkleint, maar met de geborgenheid van moeder's knuffel of de steun van vader's handdruk kan geen enkele technologie wedijveren. Ik verlang zelfs naar de pesterigere por van mijn broer.

Ik zal dus maar beginnen pakken, en hopen dat deze keer geen bagage naar de eeuwige jachtvelden verdwijnt, want straks, binnen een handvol uren, zit ik alweer in een metalen vogel richting mijn andere thuis.