Eind goed, maar toch niet helemaal...

Controle

Bijna nooit wil ik de controle echt uit handen geven. En als ik het dan toch doe, dan geloof ik dat ik, wanneer ik het wil, de teugels terug naar mij toe kan trekken. Mijn boterham smeren, mijn hemd strijken, zelfs mijn handdoeken opvouwen... ik en alleen ik zeg hoe het moet!

Geen wonder dat ik me in gedachten nooit veilig heb gevoeld achter het stuur van een wagen met automatische versnellingsbak. En na aan de balie van de huurwagens in de luchthaven van Halifax te vragen - goed wetende dat het antwoord negatief zou zijn - of er een standard ter beschikking was, had ik mijn laatste troef uitgespeeld om alsnog volledige controle te krijgen over het vehikel waarmee ik in de hoofdstad van Nova Scotia zou rondtoeren. Men moest en zou mij een lesje leren, het universum lag op de loer om mij de controle af te nemen waaraan ik zoveel belang hecht.

Blijkbaar moet datzelfde universum al van in het begin met mij meegevoeld hebben, want het gaf mij niet minder dan een nagelnieuwe Pontiac G8 met amper 34 kilometer op de teller, Knalrood, met zwart lederen interieur. Als mijn Saab al indruk maakte op menig vrouwelijk schoon, dan moest deze amerikaan dat zeker doen!

Dus hier ben ik, op de baan. Licht nerveus trap ik in het begin meermaals op de veel te grote rempedaal, terwijl ik denk dat ik enkel ontkoppel. Mevrouw Garmin leidt mij veilig langs de mooie wegen op weg naar mijn hotel in het midden van de stad, vlak naast het water.

Halifax ligt aan een grote smalle baai, en op weg van de luchthaven naar de stad moet je over een imposante tol-brug. Aan het loket met de boodschap wisselgeld geef ik de vriendelijke man een toonie. Hij geeft me wat kleingeld terug en laat me weten dat ik geacht word zelf dat geld in de mand te werpen, om de slagbomen te openen. Met een glimlach op het aangezicht neem ik een beetje van mijn vrijheid terug, zelf de slagbomen controlerend.

Ik ben bijna ter plekke, en begin stilaan moe te worden, onder stress van nieuwe verkeersregels, ongekende banen, en een nog steeds niet volledig controleerbare wagen. Gelukkig zie ik het hotel voor me, nog slechts 200 meter te gaan. Maar dan plots. Een flitsend licht in de achteruitkijkspiegel verblindt me bijna, en opnieuw, en opnieuw, een blauw knipperlicht. De politiewagen achter me probeert me iets duidelijk te maken, en ik vraag me af wat ik moet doen. Ik ga aan de kant staan en wacht tot er iets gebeurt. Wat heb ik gedaan? Ben ik een éénrichtingsstraat ingereden? Heb ik mijn richtingaanwijzer niet gebruikt?

Onder de indruk van de langdurige wapenstilstand, stap ik uit de wagen en zet ik aan richting politie. "Sir, stay in the car!" krijg ik van een vastberaden stem te horen.

"Excuseer, maar wat is er gebeurd?"
"Ik zei, blijf in de wagen!"

De stem klinkt ineens veel meer boos dan vastberaden, dus ik stap terug in de wagen. Onverstaanbaar in mijn binnenste vloekend denk ik aan wat er allemaal kan gebeuren. Ik zie beelden voor mij van opgepakte yankees in goedkope reality shows, onbetaalbare boetes, een blaam bij mijn nieuwe klant die voor de huurwagen instaat, noem maar op. Wanneer de stem vergezeld door een zaklamp richting mijn wagen komt, hou ik mijn zetel vast. We zijn ondertussen al ruim 5 minuten later.

"Dag meneer, weet u waarom ik u gestopt heb?"
"Absoluut niet, meneer."
"U reed te snel."
"Oh, daar was ik helemaal niet van op de hoogte, mijn excuses daarvoor."
"U reed 70 waar u maar 40 mocht."
"Echt? Het spijt me echt, ik heb geen bord gezien. Maar sta me toe mijn situatie toe te lichten. Ik ben Europeaan en het is de eerste keer dat ik in Noord-Amerika rondrij, en tevens de eerste keer dat ik een wagen met automatische versnellingsbak bestuur. Ik probeer zoveel mogelijk op de verkeersregels te letten, maar telkens ik op mijn dashbord kijk, blijk ik te snel te rijden, en rem ik af."

De agent stelt nog enkele vragen, en wanneer hij weet van wie de wagen is, waar ik vandaan kom, wat ik in Halifax kom doen, of ik een werkvergunning heb en waar ik logeer, keert hij met mijn paspoort en rijbewijs terug naar zijn vehikel. In de 10 minuten die daarop volgen kom ik via een sms-gesprek te weten dat de boete rond de 220$ zal bedragen. Wanneer de agent terugkomt vraagt hij me naar de papieren van mijn knalrode Pontiac. Ik open alles waar een handvat aan vastzit, maar geen papieren te vinden.

"Kan ik het huurcontract dan zien? Normaal gezien zitten de documenten van de wagen daarbij."

Ik wil het autoportier openslaan om mijn laptop-tas met de papieren uit de koffer te halen, maar opnieuw word ik geboden in de wagen te blijven zitten.

"U moet op elk moment de papieren kunnen laten zien zonder uit de wagen te stappen!"

Opnieuw loopt de agent met mijn rijbewijs en paspoort naar zijn wagen, voor slechts 5 minuten deze keer.

"Ik ben zelf van Europa, dus ik zal je deze keer laten gaan. Ik ga je niet beboeten. En zorg ervoor dat je vanaf nu minder hard op het gaspedaal drukt. Wij, de militaire politie, zijn erg tolerant, de stadspolitie zal dat niet zijn. Een goeie reis nog."

Even dacht ik eraan uit de wagen te stappen en de opeens zo vriendelijke man een Canadese knuffel van jewelste te geven, maar dan flitste "in de wagen blijven zitten" opnieuw door mijn hoofd. Na een vriendelijke dankuwel vervolmaakte ik dus maar tegen 20 kilometer per uur de laatste meters naar mijn hotel.

Belangrijk

"Gelieve nog even te blijven zitten om de familie achteraan het vliegtuig eerst te laten afstappen." Terwijl - op basis van de gegenereerde decibels tijdens de vlucht en de relatieve hoogte van hun onderkaak ten opzichte van hun oren - een stel duidelijk belangrijke personages naar voor schuifelden, genietend van de aandacht die hen te beurt viel, wilde ik hen nog vragen: "Wat in hemelsnaam maakt jullie zo belangrijk?" Een paar uur vroeger was me bij het opstappen al opgevallen dat de leider van de clan der belangrijke mensen helemaal achteraan het vliegtuig recht stond en zichtbaar afkeurde hoe zijn ondergeschikten in zijn aanwezigheid het vliegtuig betraden. Zijn militair uniform moet hem terug verheven hebben tot een positie van weleer. Maar recht geschiedde wanneer ruim 45 minuten later zijn bagage van de band rolde samen met de mijne, een les in bescheidenheid, misschien zelfs nederigheid.

Zondagavond in Halifax rolden onze koffers ook samen met alle andere van de band, ook al hing er een fluorescent oranje sticker met het woord "prioriteit" aan, één van de leuke, maar nutteloze gevolgen van een ticket in business klasse. Het leukste gevolg was natuurlijk de maaltijd, de superdeluxe zetel die je volledig plat kan leggen en de extra gemaakte glimlach van de airhostessen.

Daarentegen echt belangrijk, was de week die mijn nieuwe collega en ik samen bij een klant hebben doorgebracht. Belangrijk voor de klant, want ons professioneel advies heeft hem niet alleen deze week vooruit geholpen, vooral in de toekomst zal hij de vruchten van onze positieve invloed kunnen plukken. Ook belangrijk voor mijn klant, want nu is zijn vertrouwen in mij gestaafd door én een goed gevoel én onze samenwerking. En natuurlijk was dit ook uiterst belangrijk voor mezelf. Terwijl mijn advocaat mijn belangen verdedigt bij de Canadese overheid, kon ik mijn eerste dagen doorbrengen als coach voor een Canadees bedrijf.

Negen maanden heb ik er op moeten wachten, negen maanden zonder één Loonie te verdienen. Maar wanneer ik volgende week in Waterloo doorbreng, de week erna terug in Halifax, en de week daarop dicht bij San Fransico in Silicon Valley een klant moet gaan begeleiden, dan is dat enkel een bevestiging dat mijn grenzeloos vertrouwen in de goede afloop van de dingen geen daad is van onbezonnenheid, van naïviteit of van misplaatste arrogantie. Het is het waar worden van een droom die ik al van op de schoolbanken koesterde: reizen, nieuwe mensen leren kennen, ze helpen, cultuur opsnuiven en altijd bijleren, en dat terwijl op het einde van de maand genoeg op mijn bankrekening wordt gestort om het tot de volgende maand uit te zingen!