Als je in Aalst geboren bent moet de wereld al vergaan voor je verschiet van wat er op carnaval dinsdag allemaal kan gebeuren. Al van je eerste kinderjaren leer je dat de Oilsjterse straten dan vooral met massa's vergane confetti en veel te blote valse madammen zijn bezaaid. En ook al zijn de meningen over de voil janetten verdeeld, het verhaal erachter heb ik altijd heel erg mooi gevonden. Alleen omdat de arbeiders in industriesteden zoals Aalst zich in de 18de eeuw geen dure pakken en maskers konden veroorloven - zoals de rijken dat wel konden - vierden ze vastenavond in de kleren van hun vrouw. Zeg nu zelf, dat is toch pure romantiek! Neen, Aalstenaar van geboorte zijnde, was ik zelfs niet verrast toen ik enkele jaren geleden op Mardi Gras in Méribel een non en een leeuw van de skipiste zag glijden.
Maar ook hier ben ik al één en ander gewoon geworden. Ondertussen heb ik voor de tweede keer een verwerping van mijn aanvraag voor een werkvergunning geïncasseerd. Ik heb in hun eigen omgeving aboriginals zien zingen en dansen rond een grote ronde trom. Ik heb sinds twee weken een zware ontsteking in mijn elleboog, en daardoor heb ik heel wat wijsheid opgedaan wat betreft de gratis Canadese gezondheidszorg. Sommige gecertifieerde immigratie-advocaten weten minder over het onderwerp dan ikzelf. Uit een officiële intelligentietest blijk ik slimmer dan ik zelf dacht. En vorige week nog stond ik voor een hoofdzakelijk universitair geschoold publiek uit te leggen hoe je een keukenwekker in de vorm van een tomaat 25 minuten kan laat aftellen. Zeg nu zelf, waarvan zou ik nu nog kunnen verschieten?
Om precies 7:44 deze avond kreeg ik telefoon van een potentiële klant. Hij vroeg me hoe ik me voelde. Eerlijk als altijd zei ik dat ik me opperbest voelde en helemaal in mijn nopjes omdat ik de speelkaarten aan het snijden was van een business spel dat ik ontwikkelde om in augustus een plaatsje te veroveren op de agenda van een conferentie in Chicago. Hij was zo vriendelijk en typisch Canadees om interesse te tonen en een woordje meer uitleg te vragen. Maar al snel veranderde hij van onderwerp en vroeg me of ik volgende maandag kon beginnen. Nog voor ik het goed en wel besefte kwamen er een heel pak vragen in mij op. Beginnen als in werken? Beginnen als in op tijd opstaan, boterhammen smeren en je haasten om niet te laat te zijn? Beginnen als in 's nachts om 3u in bed liggen om er 's morgens uit te kunnen? Beginnen als in niet meer op elk moment van de dag een koffie kunnen gaan drinken in mijn favoriete espresso-bar? Zo beginnen? Inderdaad, zo beginnen. Op maandag 3 maart, misschien zelfs niet hier in Toronto.
Dus eindelijk is de kogel door de kerk, eindelijk is de paperassenknoop ontrafeld en kan ik het eerste contract ondertekenen, eindelijk kan ik mijn eerste echte Canadese dollars verdienen - al is dat niet helemaal waar sinds ik vorige week 28$ met de loterij gewonnen heb. Morgen heb ik een vergadering erover, om 9 uur, dat is binnen... 6 uur. Meer uitleg zal dus voor een andere keer zijn.
Eén ding is zeker, op Mardi Gras in 2009 ben ik alleszins verschoten...
Posts
