Vanop de Fieste

Gent schoonste stad! Met dank aan Bernard.

Moe

Weer

Uren kan ik ernaar staren, telkens ziet ze er anders uit. Nu kleurt ze wit, dan weer bijna oranje, en morgenvroeg lijkt ze dubbel zo groot. Ik heb er ontelbare foto's van en ook weer veel te weinig. Elke keer ik de Mare Tranquillitatis als enige referentiepunt kan onderscheiden duikt Neil Armstrong spontaan in mijn gedachten op. De Zee der Stilte op de volle maan, het geeft me een rustgevend gevoel. Maar meer nog, het fascineert me.
Als ik een morgen wakker word, en ik heb het gevoel dat ik de dag voordien met weinig besef van de wereldse realiteit in bed gekropen ben, als mijn oogleden aan elkaar plakken alsof er een tube secondelijm is in uitgeknepen en ik een doppio doppio espresso nodig heb om mijn sputterende motor in gang te krijgen, dan ligt de oorzaak meestal voor het grijpen. Ofwel heb ik de avond voordien het alcoholpercentage van de inhoud van mijn maag naar een ongezond hoog niveau opgedreven, maar als - zoals gisteren - mijn mond geen wansmakelijke maaggassen naar buiten werkt, kan je er van op aan dat de maan bijna in volle glorie te aanschouwen was die nacht. In vele gevallen besef ik pas 's morgens: "juist, 't was weer zover, het is díe tijd van de maand".
Als je die wetenschap combineert met het aantal keren dat ik ooit al in een vliegtuig mijn ogen heb kunnen dichtknijpen, dan mag je erop rekenen dat ik er vandaag, op mijn eerste dag in België, nogal mottig zal bijlopen. Doe er nog een jet lag bovenop en je kent onmiddellijk één van de redenen waarom ik gisteren met tegenzin een taxi naar de luchthaven riep. Maar net vannacht, wanneer de maan voor een schitterend schouwspel zorgde door de ovale raampjes van de Boeing 757 van US Airways, kon ik mijn bijna 6 voet en 2 duimen lange lijf uitstrekken over de volledige breedte van de 3 zetels van de op één na achterste rij van het vliegtuig. En zowaar... zelfs het flauwe afkooksel van een echt kopje troost, geserveerd in een piepschuimen bekertje, volstaat nu om onder het wolkendek boven het europese vasteland mijn geboorteland te onderscheiden. Want waar anders lijkt op 17 juli het landschap op 7000 meter hoogte op een perfect wattendeken, alle zicht onttrekkend aan mijn vlakke land. Waar anders is een zonnebril slechts functioneel gedurende één tiende van het jaar. En waar anders staat er een lekkere kop troost te wachten om deze, zij het wel uiterst minieme, minpuntjes in één slok weg te spoelen. Welkom in Brussel!

Pakken

Liefst zou ik vertrekken zonder koffer. Gewoon mijn kont van mijn IKEA-stoel heffen, tot aan de metro lopen, in Yorkdale afstappen, en de bus nemen richting luchthaven. En als er ooit een moment zal komen waarop ik dit ook effectief kan doen, dan is het wel nu. Want ook  al heb ik vanuit België meer dan genoeg meegebracht om mijn dagen mee door te komen, in Heusden wacht mij nog steeds een appartement met voldoende kleren, zeep, handdoeken, noem maar op, om een klein gezinnetje mee te onderhouden. Geen koffer nodig, dus.

Op een aantal weken tijd heb ik hier een thuis opgebouwd. Een plekje voor mezelf waar ik mezelf kan zijn, me Gino voel in al zijn grandeur en bescheidenheid. Zelf sta ik versteld hoe snel ik me hier gevestigd heb, en dan heb ik het vooral niet over het neerploffen van een bed in de slaapkamer, of het vullen van de koelkast met blikken bier. Betekent dit dat ik me ergens snel thuis voel, of wil dit zeggen dat ik me tot nu toe nog nooit echt thuis gevoeld heb, dat ik hét plekje nog niet heb gevonden? Op zich een eenvoudige vraag, maar het antwoord erop kan ik blijkbaar zomaar niet te voorschijn toveren. Voorlopig hou ik heb gewoon op: ik voel me opperbest hier, maar ook daar.

En ook al heb ik hier nog geen echt eenzame momenten gekend, en heb ik me zelden zo omringd gevoeld door familie, vrienden en kennissen, ik kijk uit naar het terugzien van mijn ouders. Skype is een technologisch wonder dat de afstand met vele kilometers verkleint, maar met de geborgenheid van moeder's knuffel of de steun van vader's handdruk kan geen enkele technologie wedijveren. Ik verlang zelfs naar de pesterigere por van mijn broer.

Ik zal dus maar beginnen pakken, en hopen dat deze keer geen bagage naar de eeuwige jachtvelden verdwijnt, want straks, binnen een handvol uren, zit ik alweer in een metalen vogel richting mijn andere thuis.

Barst!

Laat me toe mijn frustraties even te grabbel te gooien. Waarvoor werd hoelang-is-het-nu-ook-alweer-geleden ieders zondag overhoop gegooid omdat er moest gestemd worden? Kan iemand mij dat uitleggen? Om 200 dagen in een land zonder regering te wonen? Om maandenlang getuige te kunnen zijn van scheldpartijen tussen Vlaamse en Waalse partijen, tussen Walen en Walen en tussen Vlamingen onderling? Om vandaag opnieuw te moeten horen dat de regering zijn ontslag aanbiedt? Welke regering? Het woord regering betekent volgens mij zoveel als zij die regeren, maar als ik er Van Dale op nalees, dan begrijp ik de impasse waarin België verzeild is geraakt. 

Regering: het staatshoofd en de gezamelijke ministers.

Zelfs niet de minste actie gaat uit van deze omschrijving, en dat is precies wat er de laatste maanden is gebeurd. Buiten het tellen van de bankbiljetten die door de Belgische staat op de politieke kopstukken hun rekening zijn gestort, kan men moeilijk spreken van enige belangrijke economische evolutie.

Begrijp me niet verkeerd, ook al ben ik niet de grootste fan van meneer Leterme, ik wil deze mislukking niet in zijn schoenen schuiven. Dit is de mislukking van een ploeg die geen ploeg is, van een bende egotrippers die niet over de nodige ballen beschikken om hun trots en valse beloften even in te slikken en constructief mee te denken aan een reële toekomst voor hun land, regio, noem maar op; voor de mensen die het bolletje naast hun naam hebben rood gekleurd en voor de kinderen waarvoor die mensen het allemaal doen. Dit is een mislukking van België, Vlaanderen én Wallonië.

Zonder gemeenschappelijke visie kan je geen tandem besturen, geen bedrijf leiden, en zeker al geen land regeren zo complex als het onze.

Werk daar aan, dames en heren politici van de Wetstraat! Stap even van jullie tronen en beeld je in hoe wat nu nog België heet, eruit ziet binnen pakweg 50 jaar. Zet het even in de context van onze buurlanden, Europa, de andere grootmachten en misschien zelfs het universum. En kom zolang je het daar niet over eens bent Hertoginnendal niet buiten! 

Wat met zondag?

Wamezo, een groep van vrienden die al jaren regelmatig samenkomt. Elke maand maken ze één keer de tijd om zondag op een zinvolle of zo zinloos mogelijke manier door te brengen, met een enkele vereiste: het moet leutig zijn. De naam laat vermoeden dat de lieve mensen van deze schijnbare sekte de andere dagen des heren op een doodse manier beleven, maar niets is minder waar. Ik ben fier Wamezo tot mijn dierbare vriendenkring te kunnen rekenen, en ook al heb ik in 2008 nog geen enkele zondag met hen kunnen doorbrengen, ik ben ervan overtuigd dat ik van elke ontmoeting op de Fieste met volle teugen zal genieten.

En in Toronto? Wat doet een mens hier zoal op zondag? Mocht ik al de verschillende indrukken die deze dagen op mij afkomen willen neerpennen, ik zou met krampen in de vingers achter mijn toetsenbord in slaap vallen. Dagen lijken over niet genoeg uren te beschikken - over gebrekkig ontwerp gesproken -, en dactylo-lessen heb ik nooit gehad, beide feiten zijn momenteel in mijn nadeel. Maar ik doe mijn best. Eerlijk gezegd, de tijd nemen om rustig een aantal dingen op te lijsten geeft mij een moment van bezinning. Net zoals ik 's avonds laat in mijn bed, terwijl de nacht langzaam de controle over mijn lichaam over neemt, door de uren van het voorbije etmaal loop en net iets langer stop bij de momenten die mij op één of andere manier extra prikkelen.

Buiten de dagdagelijkse activiteiten zoals het op de voet volgen van de scheldpartijen tussen Leterme en De Decker, de innerlijke mens versterken, gewapend met fiets en rugzak verse groenten halen - je kan op bijna elk moment met je boodschappenlijstje in de supermarkt terecht - en met voldoende aandacht de ontwikkelingen in de Tour de France volgen op Sporza radio, was er vandaag nog heel wat anders te beleven.

Rond de middag zakte ik af naar Moss Park. Vanop de zeventiende verdieping scheen de zon zich weg te stoppen achter een aantal wit-grijze wattenproppen, een ideaal weertje om een paar balletjes te werpen. Wanneer de lift mij uiteindelijk op het gelijkvloers had gebracht - tegen ongeveer de halve snelheid van zijn equivalent in WTC II in Brussel op een vrijdagnamiddag om 4 u - was er geen wolkje meer aan de lucht, en scheen Laura in volle kracht op mijn hersenpan. Een wedstrijdje 'ball' met een 21-jarige knul, luid toegejuigd door een allegaartje enthousiaste kleuters, leverde mij voldoende krediet op om vanavond op zijn minst een paar kalorierijke bierglazen achterover te slaan, en een mooi gebruinde hulplijn om volgende keer mijn bandana op identiek dezelfde manier te kunnen dragen.

Toen ik vanonder de douche kwam, en mijn bezwete lijf en kleren met voldoende welriekende chemicaliën waren afgespoeld, verried een piep het binnenlopen van een boodschap in mijn digitale brievenbus. "U bent opgenomen in de korte lijst van kandidaten." Als vanuit het niets kwam dit antwoord op een sollicitatiebrief en curriculum die ik bijna een maand geleden indiende en sindsdien aan strenge selectiecriteria zijn onderworpen. Mijn prestatie met betrekking tot een bijkomende opdracht en een interview op vrijdag zullen beslissen of ik in de nog kortere lijst wordt opgenomen. Interview op vrijdag... Binnen een paar dagen vertrekt op Pearson International een US Airways vliegtuig richting Gentse Feesten, en dat is... jawel... vóór vrijdag. Na een paar opties uit te werken om én aan deze selectie te kunnen deelnemen, én Cyriel een vakantie te gunnen naar zijn geliefde stad, vertrok een mailtje richting meneer Côté, "en ik kijk oprecht uit naar een positief antwoord." Afwachten dus.

Toen ik dit alles via Skype met mijn ouders deelde, was er oprechte trots en voorzichtige opluchting in hun ogen te lezen. Maar bij het besef van één van de mogelijke opties als antwoord op het interview-probleem, namelijk niet naar België komen, sloeg de stemming even om. Beiden beseffen heel erg goed wat er op het spel staat, maar ook maar het bestaan van de kans dat ze hun zoon volgende donderdag niet dicht tegen de borst kunnen drukken, duwt onmiddellijk een prop in de keel. "Niet vrezen, ma, ten laatste volgend weekend ben ik van je lekkere taart aan het smullen! Zoveel is zeker!" 

En terwijl ik, bij gebrek aan tijd om een paar blokken verder een pint te gaan drinken, de eerste fles ontkurk - een lekkere zachte Cabarnet Franc uit Ontario met een overwegend bosbennensmaak - uit mijn zopas aangelegde 4 en een halve fles tellende kelder met plaatselijke druivensappen, klinkt een volgende ping door de luidsprekers. "Geboekt!" Een leuke plaatselijke jongedame is op mijn uitnodiging ingegaan om een paar dagen de sfeer van de Gentse binnenstad in Juli op te snuiven, echt Belgisch bier te proeven, en een ritje te maken achter op de motorfiets. Internationaal bezoek dus op de feesten, waar ikzelf erg naar uitkijk.

En terwijl ik dit allemaal neerpende, ben ik te voet van bijna helemaal bovenaan naar beneden gelopen en terug. Een oorverdovend brandalarm teisterde omstreeks half één ieders trommelvlies gedurende minstens dertig lange minuten. Erg effectief, moet ik zeggen, want zelfs al is er in de verste verte geen brandgeur te bespeuren, als je de volgende morgen niet doof wil wakker worden doe je er goed aan zo snel mogelijk het gebouw te verlaten. Morgen is minstens 4 op 5 van mijn kotgenoten te laat op het werk, of op hun afspraak met de oorarts, want buiten was er ruim onvoldoende volk om zelfs maar een belotting te organiseren - in de veronderstelling dat ze hier dit enkel door specialisten gekende kaartspel onder de knie hebben, natuurlijk ;).

Kortom, ík wist wat te doen op zondag. En voorlopig heb ik hier geen enkel dag gekend waarop ik niet wist wat te doen, zodat ik zelfs nog niet de tijd heb gevonden om de CN Toren te beklimmen. Maar laat dat alarm nog maar een paar keer zonder reden afgaan, dan kan ik zonder problemen meedoen met de beroemde trappenloop!

Vlamingen in de Wereld

Ook al heb ik uit goede bronnen vernomen dat er gisteren een echte Vlaamse Leeuw is gespot in Eglinton West, tijdens mijn avondwandeling door Chinatown en King mocht ik geen Vlaamse fauna ontmoeten. Wel... niet echt. Bij gebrek aan stoemp of botrammeu mee uuflakkeu nam ik een tafeltje in op een terrasje waar gerechten uit het zonnige Italië worden geserveerd, een meer dan waardig alternatief. Op het menu een bordje risotto met scampi's, op een bedje van spinazie en ruccola, getooid met een gorgonzolasausje en boschampignons, dit alles vergezeld van een fruitige merlot uit het noord-oosten van de laars.

Terwijl ik uiterst geconcentreerd beetje per beetje deze verrassende maar lekkere combinatie eerst op mijn vork balanceerde om er kort daarna mijn smaakpapillen mee te verblijden, hoorde ik aan de tafel naast mij enthousiaste plannen smeden. Op een bepaald moment hoorde ik zelfs het woord Belgium vallen, en kon ik mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid helemaal niet meer bedwingen. Ik kreeg mijn Sambuca geserveerd - enig minpunt: geen koffiebonen - en een dame was even helemaal alleen aan die tafel achtergebleven, dus de tijd was aangebroken om mij te verontschuldigen voor mijn onvrijwillig luistervinken, en te informeren naar de activiteit die dit jaar 15000 jongeren moet lokken. Ze stelde zich kort voor: "Hallo, ik ben Tylaine uit België". Uit België!? Wat is de kans dat je op de Vlaamse feestdag, in een miljoenenstad vijfduizend kilometer ten westen van het Groeningheslagveld, op een pietluttig terrasje van een mediterraan restaurant, een landgenoot tegen het lijf loopt? Een Vlaming uit het dorp van Brabo.

Tylaine uit België dus, al meer dan twintig jaar in Canada en actief in een VZW die jongeren een zinvolle bezigheid wil geven. Op 26 juli vindt voor de tweede keer Youth Day plaats, een groot gebeuren met muziek door en voor de jeugd. Maar er zitten nog meer projecten in de schuif, schitterende ideeën die, mits zorgvuldige uitwerking, het dagdagelijkse leven van jongeren aangenamer en zinvoller kunnen maken. Een VZW met een duidelijk doel, en een huizenhoge ambitie. Een organisatie die mij zeker en vast niet koud laat.

Het werd al vrij snel duidelijk dat ook ik mijn steentje kan bijdragen. De op stapel staande projecten stellen de organisatie namelijk voor een aantal technische uitdagingen, schijnbare technologische drempels waar ik in het verleden al meermaals over klom. En waarom zou ik dat ook nu niet doen? Waarom zou ik hier geen tijd spenderen en helpen bij een lovenswaardig initiatief, waarmee ik misschien zelfs aan een werkvergunning kan raken?

Wraak

De Leeuw

11 april 2004. Een stoffige dag in de contreien van Rijsel. In de bocht op de kasseistrook van Gruson, net na Carrefour de l'Arbre, komen uit een bos van overwegend gele vlaggen, getooid met een zwarte leeuw, motoren al toeterend aangesneld. Ze beuken in op de menigte, als stieren op een rode vod, het zicht volledig onttrokken aan de bestofte keien onder de wielen; alleen vertrouwend op hun parcourskennis, en op de reactiesnelheid van de mensen die zich als bezetenen op hun pad werpen. Nog sneller dan de Rode Zee zich achter Mozes sloot, is na de doortocht van de motoren geen kassei meer onbenut. Slechts het gejoel en gekrijs van de massa verraadt de aantocht van de renners. De spanning stijgt naar een hoogtepunt naarmate de geluidsgolven dichterbij komen.

Een kopgroep van vijf met onder meer de vleesgeworden Vlaamse Leeuw - die hier zijn laatste eendagsklassieker afwerkt -, wurmt zich door de massa, rakelings langs de uitzinnige lijven, een paar zweetdruppels achterlatend op elke vlag waarin ze zich vol overgave storten, blindelings richting de eeuwige roem op de Vélodrome in Roubaix. Slechts een handvol seconden later vliegen een paar achtervolgers over de stenen, en iets verder slaat voor één van hen het noodlot toe. Een Leeuw komt terecht in de slipstream van de voorbijsnellende renners en raakt verstrikt in het achterwiel van Leif Hoste. Weg kans op terugkeer, weg droom, weg eeuwige roem.

Vlaggen horen aan een stok, ver boven de grond, buiten het bereik van de tandwielen van opgepompte renners die zich bij een veel te hoge hartslag zo snel mogelijk van de ene kasseisteen naar de andere katapulteren. Zelfs wanneer een lid van de koninklijke familie zijn laatste adem uitblaast mag de Leeuw geen obstakel vormen voor de heroïsche daden van sportend Vlaanderen - wespen, geestesziekten en jeugdzonden kunnen vandaag die rol makkelijk alleen aan.

Hier in Canada staat in de vlag-etiquette beschreven hoe de Maple Leaf mag worden getoond. Een beetje onder de indruk van een dergelijke minutieuze handleiding ging ik op zoek naar gelijkaardige informatie over de Vlaamse Leeuw. En ja hoor, op de website van de regionale overheid staat letterlijk te lezen:

Ook moet erop worden toegezien dat de vlaggen niet rond de vlaggenmast gedraaid raken.

In een wielergekke gemeenschap als de onze kan je je afvragen of het niet verstandig is deze regel uit te breiden en expliciet te vermelden dat de etalering in combinatie met het achterwiel van een in competitie zijnde renner op zijn minst af te raden is.

Mijn zoektocht leverde mij de kennis op van de kwaliteitszorg die aan het heisen van de vlag moet worden besteed. Dus nu kan ik onze regionale trots alle eer aan doen bij de herdenking van de Guldensporenslag morgen. Aanvankelijk dacht ik dat de vlaggenverkopers de extra inkomsten tijdens de europese voetbalkampioenschappen of de lokale nationale feestdagen nog even wilden rekken, maar hun blijvende aanwezigheid in het straatbeeld en de beschikbaarheid van afrikaanse, amerikaanse en aziatische kleuren kelderen deze vermoedens. Schijnbaar is Noord-Amerika vlaggengek, en hoe erg ze het hier ook vinden in dezelfde zin genoemd te worden met de Verenigde Staten, geografisch zijn Canadezen even Noord-Amerikaans dan Bush. Vlaggen van landen waarvan ik de naam niet kan uitspreken of het bestaan niet ken kan je in deze kramen vinden, maar zelfs na de tijd te nemen om alle stofjes te doorzoeken heeft nog geen Vlaamse Leeuw naar mij geklauwd. Misschien is hij uitverkocht. Misschien heb ik er te laat aan gedacht en worden morgen de frietkoten opgesteld, de pinten beter getapt en de straten geel-zwart gekleurd... Misschien ook niet. Maar morgen duik ik te voet de stad in, op zoek naar feestende soortgenoten. Ik laat mijn fietsje thuis, want zelfs bij de geringste kans op de aanwezigheid van Vlaanderen Vlagt, weet je maar nooit.

Heet, heter, heetst

Meer dan dertig graden, een luchtvochtigheid die aanvoelt alsof je kleren met behangselpap aan je lijf vastplakken, kortom, Toronto in de zomer. De airconditioning kraakt alsof ze elk moment haar laatste zuchtje frisse lucht uitblaast. En de hitte spreidt een wazig deken uit over de leien en bladerdaken in de wijken van Riverdale en Queen East. Mijn longen happen naar het beetje zuurstof dat nog in de atmosfeer aanwezig is.

Gisteren stemde ik in met een boottripje, de ferrie op richting eilanden, als gezelschap van een grappige en aangename jongedame die me zondag beloofde mij een aantal mooie plekjes in Toronto te tonen. Een oase net buiten de stad, met een schitterend zicht op de skyline aan de ene kant, en stranden aan het Ontariomeer aan de andere kant. Een namiddagje verpozen in alle rust, voeten in het zoete water, weg van het brandende zand. Hier wil ik bij gelijkaardig zomerweer - liever nog iets minder vochtig - mijn fototoestel op de buik dulden en niet vertrekken alvorens zoveel mogelijk indrukken in nullen en enen op mijn geheugenkaart zijn opgeslaan. Hier wil ik mijn fietsje uitplooien, de paden verkennen, en licht dronken worden bij een glaasje rode wijn uit Niagara. Hier voel ik mij voor het eerst toerist.

Deze website is gekraakt!

Jaja, je leest het goed... GEKRAAKT!

Cyriel

Conditie

Twee maanden geleden heb ik een hoogtestage afgewerkt in de Himalaya. Tien dagen slapen op meer dan 2000 meter hoog, inclusief een vierdaagse trektocht naar het dubbele, op dat moment de sneeuwgrens. De conditie is dus opperbest, kan niet anders! De Himalaya ligt een beetje uit de buurt hier en voor een waardig alternatief moet je al snel een paar duizend kilometer afleggen. Een koersfiets aanschaffen is om verschillende redenen geen optie, en lopen is nooit echt mijn ding geweest. Ik verplaats mij hier meestal wel te voet of met de fiets, en op die manier ben ik ruim een uur per dag echt in beweging. Maar ik wil iets concreet, iets om mijn zinnen te verzetten, iets gezond!

Op nog geen 100 meter van mijn voordeur ligt Moss Park, met een voetbalveldje, een aantal tenniscourts en twee basketpleintjes. Mijn heroïsch sportverleden indachtig kocht ik mij gisteren een basketbal. Een relatief goedkoop rubberen speeltje, vergelijkbaar met het onding waarmee we vroeger het pleintje naast het plaatselijke jeugdhuis onveilig maakten, alleen ronder... nu nog. En daarna ben ik een paar balletjes gaan werpen. Gelukkig was er nog niet veel publiek komen opdagen, want ik merkte al snel dat ik ooit betere tijden heb gekend. En wanneer ik gewillig instemde met een wedstrijdje onder een paar kerels waar de absolute minderheid over een ietwat deftige basketbaltechniek beschikte werd het mij helemaal duidelijk. De aerobe conditie die ik tijdens mijn lange fietsuitstappen en stevige wandelingen opdeed, helpt me niet in het minste bij inspanningen als deze. Een paar keer het veld oversprinten, met de rechte rug en diep door de benen gezakt iemand verhinderen van zijn aanvalspositie gebruik te maken, een enkele keer een deftige rebound nemen... Finito! Letterlijk buiten adem. Alsof een moddervette amerikaan zich op mijn borstkas had neergeploft. Meer zuurstof kon ik blijkbaar niet opslaan in mijn 32-jarige longen.

Ik herinner mij nog dat ik in het begin van mijn voorbereiding op Vlaanderens Mooiste last had om te recupereren van de korte inspanningen op de hellingen. Wel, precies hetzelfde nu, maar zoveel keer erger dan de afstand tussen onze woonst in Lede en het jeugdhuis past in de afstand die mij vandaag van mijn ouders scheidt. Toen begreep ik niet dat dit kwam door een gebrek aan anaerobe conditie. Man, ik leer hier bij!

Ondertussen kan ik gelukkig weer ademen, maar mijn vermeende spieren voelen aan als het stuur van een 50 jaar oude Willys jeep waar in geen tijden een poot is naar uitgestoken. Het zijn enkel die spieren die ik gisteren weer voor het eerst of op een andere manier aansprak, al lijken dat er meer dan ik initieel voor mogelijk hield. Blijven trainen dus, en zolang de zon schijnt af en toe een balletje gaan werpen. En wie weet kan ik ooit dromen van een plaatsje bij de Toronto Raptors... want als beroepssporter heb je blijkbaar geen werkvergunning nodig ;)

Koffie

Wie mij een beetje kent, weet dat mijn tas koffie 's morgens heilig is. En wie ooit al in Noord-Amerika is geweest, die weet dat je koffie hier bijna niet kan verkrijgen. Want wie Tim Horton's koffie noemt mag je van mijn part bij dezelfde groep kenners catalogeren als zij die zeggen dat Heiniken bier is. Starbucks koffie komt nog het dichtst in de buurt, maar ook daar lijkt een espresso slechts in hoeveelheid op wat je bij een echte italiaan door je keelgat gelepeld krijgt. Daarbij komt nog dat een kartonnen beker eigenlijk een belediging is voor een portie echte Arabica.

In mijn zoektocht naar het zwarte goud dat me dagelijks voldoende krediet bezorgt om het zonder knikkebollen tot de avond te redden, kocht ik mij een soort budgetvriendelijke doe-het-zelf koffiemaker. Alleen gruis inkieperen, kokend water bijkappen, je geduld een beetje op de proef stellen, en aan de hand van de meegeleverde metalen filter zorgen dat het grootste deel van de gemalen koffie niet in je mok terecht komt. Mmmmmm.... echte koffie!

Ik moet wel nog even op zoek naar het juiste merk, want tot nu toe is mijn brouwsel nauwelijks beter dan wat je hier op straat kan krijgen. En natuurlijk heb ik in mijn ijver en mijn zin voor budgetplanning onmiddellijk de grotere portie genomen, twee keer zoveel rommel voor minder dan het dubbele van de prijs!

Gelukkig gaat zelfs die grotere verpakking snel tot de laatste gruizelementen geledigd zijn, en kan ik weldra op zoek gaan naar iets wat echt op koffie lijkt! En in tussentijd... schol!

Herinneringen

Precies een maand geleden zat ik nu, nog in het bezit van al mijn bagage, in een US Airways vliegtuig richting het westen. In de dagen die tegen de snelheid van het licht voorbij vlogen kwam heel wat wijsheid in mijn hersenpan terecht. Een deel ervan heb ik neergepend en af en toe gepubliceerd op het blauwe lijntje. Andere dingen ben ik nog volop aan het verteren, en van het overige weet ik helemaal nog niet of ik er al dan niet herinneringen zal aan overhouden. Niet alleen de verschillende culturen, stadsindrukken, toestanden met appartementen of werk komen mij direct voor de geest, op emotioneel vlak is mijn avontuur minstens ook een rijke ervaring te noemen.

Momenten van onvolwassen moed wisselen af met onzekerheid, periodes van koppige volharding met het zoeken naar houvast. Het openstaan voor het onbekende, de onbezonnenheid en mijn rotsvaste overtuiging liggen ruim voorop of wat je misschien als negatievere indrukken zou kunnen omschrijven - al denk ik dat net deze indrukken het meest waardevol zijn. Maar ik kan niet ontkennen dat ik een paar dagen geleden even met mezelf werd geconfronteerd, ongetwijfeld niet voor de laatste keer. Het is dan dat je voelt hoeveel spieren je moet bewegen om een lach tevoorschijn te toveren. Dan besef je pas hoe hoog de drempel is om je onder vreemden te begeven en met een welgemeende "goeie avond" het ijs te breken. Die lach kwam er, en het ijs brak ik.

De eerste gewoonte die Stephen Covey beschrijft in zijn "7 Habits of Hightly Effective People" is proactiviteit, het besef dat je zelf invloed hebt op alles wat met je gebeurt. Het is volgens hem dé basis voor de andere 6 gewoonten, en een vereiste om je leven zelf te leven. Wanneer ik maandagavond na mijn stadswandeling en het opkrikken van het wereldbesef van 2 Canadese jonge dames - die versteld stonden dat in België geen engels werd gesproken - terug mijn half ingericht appartement binnenwandelde, kon ik zelf het gevolg van die proactiviteit ervaren. Weg eenzaamheid, weg heimwee en weg twijfels!

Meestal heb ik de neiging mij bij negatieve gevoelens nog dieper te begraven door depressieve muziek door mijn PC-luidsprekers te jagen. En als ik mij dan vergrijp aan mijn mondharmonica - bij gebrek aan gitaar - probeer ik ook niet de meest opwekkende deuntjes uit. Niet dat ik veel keuze heb, want mijn 6 weken jonge ervaring als Toots Thielemans laat mij slechts toe om anderhalf nummer verstaanbaar te blazen en te zuigen. Maar Stephen Covey's raad indachtig haal ik er nu wel een heel andere emotie mee naar boven. Zeventien jaar heeft KSA Sint-Gerolf Lede mij onder haar actieve leden moeten dulden. En hoewel het afscheid bij het afsluitend kampvuur telkens zwaar viel, hou ik aan de kampen en de zondaagse activiteiten alleen maar schitterende herinneringen over. Daar is het waar mijn geest naartoe dwaalt wanneer ik mijn mondharmonica ter hand neem en ik zonder enige twijfel het haar op mijn buren hun armen en benen laat rechtkomen. Het zijn die beelden in mijn lange termijn-geheugen die me dan weer vol energie pompen en me laten opleven.

Ongetwijfeld komen er nog moeilijke en moeilijkere momenten. Met zekerheid zal ik vroeg of laat nog aan het twijfelen slaan. Maar het zijn vooral die momenten die het de moeite waard maken, daaruit vloeit de meeste wijsheid voort. En dan overwinnen geeft je een onverwoestbaar goed gevoel!

Feesten

Hip hip hoera! Canada is vandaag precies 141 jaar geworden, en is daarmee nog eens 37 jaar jonger dan ons toch niet zo oude Belgenland. Nu zie je niet alleen aan de huizen The Maple Leaf, maar ook een groot deel van de wagens heeft een opstaand vlagje op één van de achterportieren gemonteerd. Wanneer ik eind vorige week in een plaatselijke Brico rondliep, klonk een paar keer door de luidsprekers dat de winkel vandaag is gesloten. Daarbij werd iedereen eraan herinnerd om Canada Day alle eer aan te doen, en zich in rood-witte kleuren in het feestgedruis te mengen.

En precies één week geleden, op 24 juni, stond Quebec helemaal op zijn kop, volledig in de ban van zijn nationale feestdag, la Fête Saint-Jean-de-Baptiste. Je leest het goed, de Nationale Feestdag van Quebec. Net zoals in Vlaanderen is daar al sinds jaar en dag een onafhankelijkheidsstrijd bezig, geleid door een politieke partij met de niets verhullende naam... Bloc Québécois. Hier zijn het de franstaligen die zich proberen af te scheiden, ze hebben de grootste provincie, de meeste inwoners en zijn geruggesteund door een voldoende sterke economie om het zonder hulp van de rest van het land te redden. Alleen is het blok hier nóg sterker. Ruim 40 percent van de stemmen halen ze in Quebec. En ook al klinkt de onafhankelijkheidskreet af en toe oorverdovend luid, net zoals in België heeft de afscheiding zich nog steeds niet voltrokken.

En als ik het dan toch over feestdagen heb, laat er mij dan ook maar de National Aboriginal Day bij nemen. Tijdens de zonnewende wordt het erfgoed van de oorspronkelijke inwoners van het noord-Noord-Amerikaanse vasteland gevierd. Eén dag per jaar worden de verschillende culturen geëerd die zovele jaren lang onderdrukt en zelfs vernietigd werden, en die, zij het wel in mindere mate, de andere 364 dagen van het jaar nog steeds hetzelfde lot ondergaan.

Dus in amper 10 dagen tijd drie nationale feestdagen. Kort samengevat en in chronologische volgorde: de feestdag van de onderdrukking, de feestdag van de onafhankelijkheid, en de feestdag van nationale eenheid. Vallen in België niet minstens 2 daarvan samen op 11 juli?