Herinneringen

Precies een maand geleden zat ik nu, nog in het bezit van al mijn bagage, in een US Airways vliegtuig richting het westen. In de dagen die tegen de snelheid van het licht voorbij vlogen kwam heel wat wijsheid in mijn hersenpan terecht. Een deel ervan heb ik neergepend en af en toe gepubliceerd op het blauwe lijntje. Andere dingen ben ik nog volop aan het verteren, en van het overige weet ik helemaal nog niet of ik er al dan niet herinneringen zal aan overhouden. Niet alleen de verschillende culturen, stadsindrukken, toestanden met appartementen of werk komen mij direct voor de geest, op emotioneel vlak is mijn avontuur minstens ook een rijke ervaring te noemen.

Momenten van onvolwassen moed wisselen af met onzekerheid, periodes van koppige volharding met het zoeken naar houvast. Het openstaan voor het onbekende, de onbezonnenheid en mijn rotsvaste overtuiging liggen ruim voorop of wat je misschien als negatievere indrukken zou kunnen omschrijven - al denk ik dat net deze indrukken het meest waardevol zijn. Maar ik kan niet ontkennen dat ik een paar dagen geleden even met mezelf werd geconfronteerd, ongetwijfeld niet voor de laatste keer. Het is dan dat je voelt hoeveel spieren je moet bewegen om een lach tevoorschijn te toveren. Dan besef je pas hoe hoog de drempel is om je onder vreemden te begeven en met een welgemeende "goeie avond" het ijs te breken. Die lach kwam er, en het ijs brak ik.

De eerste gewoonte die Stephen Covey beschrijft in zijn "7 Habits of Hightly Effective People" is proactiviteit, het besef dat je zelf invloed hebt op alles wat met je gebeurt. Het is volgens hem dé basis voor de andere 6 gewoonten, en een vereiste om je leven zelf te leven. Wanneer ik maandagavond na mijn stadswandeling en het opkrikken van het wereldbesef van 2 Canadese jonge dames - die versteld stonden dat in België geen engels werd gesproken - terug mijn half ingericht appartement binnenwandelde, kon ik zelf het gevolg van die proactiviteit ervaren. Weg eenzaamheid, weg heimwee en weg twijfels!

Meestal heb ik de neiging mij bij negatieve gevoelens nog dieper te begraven door depressieve muziek door mijn PC-luidsprekers te jagen. En als ik mij dan vergrijp aan mijn mondharmonica - bij gebrek aan gitaar - probeer ik ook niet de meest opwekkende deuntjes uit. Niet dat ik veel keuze heb, want mijn 6 weken jonge ervaring als Toots Thielemans laat mij slechts toe om anderhalf nummer verstaanbaar te blazen en te zuigen. Maar Stephen Covey's raad indachtig haal ik er nu wel een heel andere emotie mee naar boven. Zeventien jaar heeft KSA Sint-Gerolf Lede mij onder haar actieve leden moeten dulden. En hoewel het afscheid bij het afsluitend kampvuur telkens zwaar viel, hou ik aan de kampen en de zondaagse activiteiten alleen maar schitterende herinneringen over. Daar is het waar mijn geest naartoe dwaalt wanneer ik mijn mondharmonica ter hand neem en ik zonder enige twijfel het haar op mijn buren hun armen en benen laat rechtkomen. Het zijn die beelden in mijn lange termijn-geheugen die me dan weer vol energie pompen en me laten opleven.

Ongetwijfeld komen er nog moeilijke en moeilijkere momenten. Met zekerheid zal ik vroeg of laat nog aan het twijfelen slaan. Maar het zijn vooral die momenten die het de moeite waard maken, daaruit vloeit de meeste wijsheid voort. En dan overwinnen geeft je een onverwoestbaar goed gevoel!