Slaapwel

Zondag, 11u 's morgens. Ik log even aan op Skype terwijl ik de slaapresten uit mijn ooghoeken verwijder. Tot diep in de nacht heb ik de films bekeken die dringend terug naar de videotheek moeten worden gebracht. Het kost me een paar minuten van mijn slaap om, alvorens ik opnieuw de lakens opzoek, het belangsrijkste wereldnieuws tot mij te nemen. De economische crisis zet nu ook België echt op zijn kop, extreem rechts maakt opnieuw opmars in Oostenrijk en Allesandro Ballan is de nieuwe wereldkampioen in het wielrennen.

Terwijl de Arnotiaanse versie van Knowing Me, Knowing You door mijn luidsprekers galmt, en ik een gepolierde nectarine tot mij neem, hap per hap, tot er geen enkel van de dertien gelijke stukjes meer overblijft, loop ik mijn mailbox door. Een energiestoot afkomstig van de bevestiging van mijn aanwezigheid in Massey Hall, op slechts 500 meter hier vandaan, wanneer op drie november de Smashing Pumpkins langs komen, stelt nog even mijn middagslaapje uit. Tevens herinnert het er me aan dat ik mijn ticket voor het concert van Nick Cave nu woensdag nog moet afhalen. Ik schrijf een memo om het niet te vergeten, en noteer nog een paar andere uitgestelde boodschappen.

Buiten begint de zon stilaan afscheid te nemen van de stad. Een uitgestrekte mist vult het achtergebleven vacuum, de laatste resten van een mooie zomer zijn nog merkbaar in de zachte temperaturen. Muggen veroveren een steeds dominantere plaats in de stedelijke fauna, en schijnen zelfs een aanval te doen op de top van de voedselketen. Het lijken slechts gewone ergerlijke exemplaren die we ook in België bij elke gelegenheid willen begroeten met de vliegenmepper. Maar deze soort is anders, of ze hebben alleszins een ander effect op mij, mijn huidoppervlak, en zelfs mijn spieren. Alsof ze rechtstreeks uit een film van Alfred Hitchcock tijdens het filmfestival uit de zalen zijn ontsnapt, boren ze zich door mijn gebruinde huid een weg naar mijn bloedbanen. Ze laten een snel groeiende zwelling achter, om hun soortgenoten er op te wijzen waar ze zeker niet dienen te landen, waar al het bloed ongemerkt uit de ondergrond is weggeroofd. Slechts bij een beginnend jeukgevoel wordt duidelijk welk bloederig tafereel zich heeft afgespeeld, de bulten en de gloed van opgestijfde, pijnlijke spieren bevestigen het initieel vermoeden, te laat.

Maar nu ga ik nog veilig onder de lakens, om mij te wapenen tegen een alweer druk bezette week. Het wordt de week van de tweede poging om mijn werkvergunning te bemachtigen, deze keer gestaafd met onweerlegbare bewijzen dat mijn diensten van economisch, cultureel en sociaal nut zijn voor de Canadese samenleving. Na bijna een maand wist het Canadian Consulate General in Buffalo me te vertellen dat mijn werkvergunning werd geweigerd. Gestoffeerd met brieven van eventueel toekomstige klanten en partners, moet het deze keer echt raak zijn. Precies een week geleden schreef ik de bedrijven aan die wachten op mijn vergunning en vrijdag al kreeg ik de eerste bewijzen binnen. Woensdagavond neem ik even vrij om mee te kwelen met The Ship Song, vanaf vrijdag stort ik mij drie overvolle dagen in handengeklap op The Landmark Forum. En hopelijk kan ik zaterdagnacht nog iets meepikken van Nuit Blanche. Slaapwel!

Drukte

Op één of andere manier ben ik er in geslaagd mijn dagen zodanig te vullen dat ik met moeite de tijd vind om rustig een aantal gedachten op papier te zetten. Sporten, boodschappen doen, seminaries bijwonen, voorstellingen van cursussen, boeken lezen, mij grafisch volledig laten gaan... al dit neemt dermate veel tijd beslag dat ik me afvraag hoe ik er in godsnaam een job zou kunnen bijnemen! Ik vermoed dat het vooral een kwestie van prioriteiten is, en ik willens nillens een aantal dingen zal moeten laten vallen... of er misschien gewoon minder tijd in stoppen.

In elk geval, vandaag is dat niet zo, en vul ik de dagen met de dingen die ik graag doe, maar ook met dingen die me professioneel vooruit helpen en waar ik in het verleden weleens te weinig tijd voor durfde te nemen. Gisteren ging ik naar een informatieavond over het Landmark Forum, een organisatie die opleidingen inlegt om beter te leven. Nieuwsgierig als ik ben, wilde ik toch wel even weten wat dit allemaal inhoudt, dus sprong ik rond twaalf voor zeven mijn fietsje op. Precies zes minuten later zat ik met een folder in de hand in een zaaltje gevuld met om en bij de honderd vijftig geïnteresseerden. Een lange smalle Amerikaan begon in typische stijl aan de sessie, en verontschuldigde zich onmiddellijk voor het sekte-achtige handengeklap dat de frequenterende aanwezigen onderscheidde van de nieuwkomers. Drie uur lang werd moeiteloos volgemaakt met filosofische visies, interessante one-liners, grappige opmerkingen en soms pakkende getuigenissen... en een ruime pauze waarin iedereen met zachte aandrang naar de inschrijvingstafels werd begeleid. 

Ik heb me voorlopig niet ingeschreven, maar ik doe het zeker deze week nog of ergens volgende week. Want alleen al mijn scepsis ten opzichte van de opleiding, en de grote overlapping met het door mij reeds geprezen BootCamp, verplicht mij bijna om het zelf te ondervinden. Dus binnen een paar weken ben ik fulltime met deze cursus bezig, vrijdag tot zondag van 9 uur 's morgens tot 10u 's avonds, en dan nog eens een dinsdagavond...

Wordt ongetwijfeld vervolgd...

Vrijheid

Weekend. Even op zoek naar totale vrijheid in een hut op het platteland op bijna een belgium van hier - de belgium is de eenheid van lengte die de afstanden hier net iets handelbaarder maken. Het is vrijdagavond en we zien bij elke kilometer de stad achter ons verkleinen. Na een paar uur rijden we door een streek die vanop de baan verdacht veel op de Ardennen lijkt. Enkel de afstand tussen de verschillende opritten verraadt de uitgestrektheid en legt het eerste duidelijk verschil met Hoog-België bloot. Terwijl het aantal blokjes dat de sterkte van het gsm-signaal weergeeft, drastisch achteruit gaat, duiken links en rechts rotsmassa's op, schijnbaar ontstaan bij het terugtrekken van de ijskap. We draaien een onverharde weg op, en opeens wordt duidelijk dat we echt op de buiten zitten, tussen meren en moerassen, naaldbossen en loofwoud, een perfecte schuilplaats voor de plaatselijke fauna op amper 70 kilometer voorbij Peterborough.

Aan de hut wacht een hert ons op, opgeschrokken door het onverwachtte bezoek verdwijnt het als de bliksem tussen de struiken. Eén moment stond het statig voor ons, gehuld in de gloed van de koplampen van de wagen, ons recht in de ogen kijkend. Nog geen seconde later is er niets meer dat nog aan deze ranke verschijning herinnert, tenzij het steeds stiller wordende ruisen van de bladeren en het breken van een enkele tak. We sjouwen onze bagage naar de hut, begeleid door het licht van de sterren dat maar net door het bladerdak glipt. Een tiental meter verder weerkaatst de maan in het water van het meer.

Zaterdagmorgen. De zonnestralen tikken op het raam. Een schitterende nazomerdag stelt zich aan ons voor. Na het ontbijt met zicht op het meer laten we rustig de kano te water. Als een ervaren gids - kanovaren in Canada is als kasseistampen in Vlaanderen - loodst Catharine ons door het wier, van de ene baai naar de andere, op zoek naar bevers. Een fotogenieke kikvors vat gewillig post voor mijn camera.

Eens samengesmolten met de onringende natuur vliegt de tijd voorbij. Nog voor we het beseffen zijn we ruim twee uur op het meer, en wordt het stilaan tijd om naar de kant terug te keren. Ik zoek wat visgerief en wormen bij elkaar en installeer mij op het ponton. Het is een paar jaar geleden dat ik nog een vis aan de haak sloeg, dus ik stel mij geen al te grote successen voor, maar nog voor ik de kans krijg om mijn lijn goed en wel af te stellen is de eerste vangst al binnen. Ik doe nog een poging om een snoek aan de haak te slaan, maar ruim een kilo vis later - waaronder een mooi verorberbaar stekelbaarsje - maakt de warme nazomer stilaan plaats voor de afkoelende schemering, en besluit ik wijselijk mijn prooien terug te water te laten. Argwanend zwemmen ze één voor één de emmer uit, terug het meer in. Terug naar de vrijheid.

Over niets

Vandaag had ik in mijn agenda aangestipt. Want sinds ik af en toe een paar woordjes op deze blog achterlaat, heb ik de gewoonte ontwikkeld om interessante onderwerpen aan te stippen, zodat ik die ten gepasten tijde kan verslaan. Dan zet ik me aan tafel, neem een groot glas water, laat voor een moment mijn oogleden zakken, en sluit me af van alle stadsgeluiden. De woorden marcheren uit zichzelf voorbij en vormen als bij wonder volzinnen die ik enkel hoef neer te pennen. Als legerregimenten op weg naar dezelfde veldslag.

Het is handig dat er hier en daar een aantal dingen aangestipt staan in mijn agenda, want waarover had ik het anders kunnen hebben, vandaag? Over het oorverdovende brandalarm van gisterenavond? Rond kwart voor negen ging het de eerste keer af, en na 20 minuten was het nog altijd tegen ruim 120 decibel tegen eenieders trommelvliezen aan het daveren. Ik gebruikte dan maar mijn oordoppen, want zinloos naar beneden lopen om te moeten horen dat het opnieuw vals alarm was... zou belachelijk zijn geweest. En ook al worden oordoppen soms voor andere doeleinden gebruikt, ik besloot wijselijk mijn reukkanalen niet te verhinderen een eventuele echte brand op te merken. Op de gang maakte ik een pas ingetrokken dame met natte haren, enkel getooid in een klamme badhanddoek, duidelijk dat er hoogst waarschijnlijk niets aan de hand was, en dat ze zonder vrees de zeepresten uit de haren mocht spoelen. Toch was ze pas gerust nadat ik plechtig beloofde haar persoonlijk van onder de douche te halen, mocht ik toch besluiten dat het veiliger was om het gebouw te verlaten. In de liften hangt al een week een bericht uit dat precies vandaag het brandalarm wordt getest... Mij moeten ze niet meer overtuigen, het werkt.

Of misschien moest ik het dan hebben over het fietstochtje dat mij naar de plaatselijke Gamma leidde om mij te wapenen tegen de steeds vroeger invallende nacht? In schijnbaar amper een paar dagen tijd zijn het moment waarop de zon boven het Ontariomeer verschijnt en het tijdstip dat de avond aanklopt, drastisch dichter bij elkaar gekomen. De atmosfeer raakt niet meer evenzeer opgewarmd, en zorgt voor koele, ja zelfs koude nachten. Overdag blijft de zon een aangename temperatuur leveren, maar bij valavond begin ik toch al een trui te zoeken. In elk geval, Toronto blijft even levendig 's avonds, daar heeft het duister geen vat op, dus vond ik het stilaan tijd dat ik een lichtje installeerde op mijn plooifiets.

Tja, er staan een aantal interessante weetjes in de krant, die ik had kunnen verwerken in een artikeltje: bijvoorbeeld dat de imposante deeltjesversneller in Geneve even is stopgezet, dat planten vanaf vandaag best op een coca-cola dieet - en geen dieet-cola - worden geplaatst, of dat premier Leterme in Rusland de Olympische winterspelen van 2014 aan het voorbereiden is - denkt hij nu echt dat hij tegen dan (nog) premier zal zijn? Maar aan al deze dingen wordt in de media hoogst waarschijnlijk al genoeg aandacht besteed.

Dus geen verhalen hierover, want vandaag staat er iets in mijn agenda aangestipt. Ik open de nota en lees wat er precies te doen is. Er staat een verwijzing naar een internet-pagina, zodat ik eerst wat meer informatie kan inwinnen... Oei... Een kleine vergissing... het is niet vandaag...

Zwemmerdezwem

Ik ben geboren met een afwijking aan mijn linkeroor, en dan heb ik het niet over de uiterlijke onregelmatigheid die ook nu nog aanwezig is - en ik zal het ook niet hebben over alle andere externe of interne gebreken die ondertussen al dan niet operatief zijn weggewerkt. Als kind kon ik nooit deelnemen aan de zwemlessen omdat het water een vrijgeleide zou krijgen om langs mijn misvormd trommelvlies binnen te lopen en mijn binnenoor ernstige schade toe te brengen. In ruil mocht ik telkens langs de kant van het zwembad een opstel schrijven, samen met hen die met opzet hun zwemkledij waren vergeten. De quotering van mijn schrijfsels werd gebruikt om de lege plaats op mijn rapport op te vullen. De herinnering alleen bij zoveel onrecht doet alle haren op mijn rechtschapen lijf uit protest rechtop staan, woorden komen harder uit mijn mond en mijn hart gaat vanzelf sneller kloppen. Een school, instituut van opvoeding, voorbeeld van educatief handelen, straft een kind omwille van een aangeboren afwijking. Hoe anders kon ik dit interpreteren dan als een onrechtvaardige behandeling van een in opvoeding ongeletterde leraar die jammer genoeg een plaats op mijn lessenrooster had veroverd. En dat terwijl ik niets liever had gedaan dan in het zwembad duiken, samen met de rest van mijn schoolmakkers.

Wanneer ik op gevorderde leeftijd, en na een neus- en ooroperatie, uiteindelijk zonder negatieve gevolgen het water kon inspringen, schreef ik mij in voor een cursus zwemmen voor volwassenen in het Olympos zwembad in Dendermonde. Ik was de jongste van het gezelschap en, zo bleek later, de enige die zonder vrees het hoofd onder kon houden. Bijgevolg had ik ook het snelst de schoolslag onder de knie, mede door de vele uren oefening en persoonlijke begeleiding van Anja, mijn toenmalige vriendin. Na amper zes lessen kende ik de nodige truken en kon ik, weliswaar met enige moeite, de andere kant van het bad bereiken zonder naar de bodem te zakken.

Vandaag, 10 jaar later, is de schoolslag nog steeds de enige slag die ik min of meer ken. En ik ben eerlijk gezegd al blij dat ik één manier beheers die mij behoorlijk boven water houdt. Maar wanneer ik in april met Allison bij 45 graden Celcius afkoeling zocht in een zwembad in de schaduw van de Taj Mahal, probeerde die me voor het eerst vrije slag aan te leren, zonder al te veel succes. De complexiteit van de arm- en beenbewegingen leek voer voor gevorderden, het gecoördineerd samenspel van beiden al helemaal onbereikbaar. Hoezeer ik ook de benen in het water sloeg, mijn lichaam bleef maar naar beneden zakken. Ik was er rotsvast van overtuigd dat dit de volgende afwijking was waarop ik na zovele jaren stootte, die, tenzij ik een operationele correctie toeliet, mij verhinderde om boven water te blijven. De hoeveelheid zuurstof die ik in mijn longen kon pompen was de enige factor die invloed had op hoe lang ik mijn watergespartel kon volhouden. En de beweging die ik realiseerde was hoofdzakelijk langs de negatieve zijde van de Y-as.

Het buitenzwembad bij Allison thuis - waar ik de eerste weken van mijn verblijf hier in Canada logeerde - en het schitterende zomerweer deden mij de draad terug opnemen. En ook waar ik nu woon, maakt de aanwezigheid van een binnenzwembad de stap naar een korte zwembeurt een pak kleiner. Momenteel zijn er geen twee dagen op rij dat ik niet mijn zwembroek aantrek en de lift naar -2 neem. En telkens ik de kuip alleen bezoek - schaamte is mij niet vreemd - durf ik het aan om mijn vrije slag te oefenen, vastberaden om tegen ten laatste het einde van oktober een volledige lengte te kunnen overspartelen. Oefeningen voor de beenbeweging worden afgewisseld met oefeningen voor de armslag, en tussendoor zwem ik een aantal lengtes in mijn favoriete stijl om de spieren te verstevigen - en mezelf te belonen met de bevestiging dat ik eigenlijk wel kan zwemmen.

Zondag namiddag, ik ben helemaal alleen in het zwembad. Ik werp mij in het kille water om mijn spieren warm te maken met een paar lengtes. Nu het hoofd onder en handen vooruit, om enkel op beengespartel een breedte van het zwembad vol te maken. Het gaat vlotter dan gisteren, sneller dan ooit tevoren, mijn benen lijken verlost van hun aangeboren afwijking en brengen mij als bij wonder naar de andere kant. Het bad wordt stiller en de spanning stijgt. Ik zwem in schoolslag rustig naar het diepe gedeelte, mijn adem controlerend en mijn spieren de nodige ontspanning gunnend.

Is dit het moment? Het moment van glorie waarbij ik de overwinning claim op de zwaartekracht en ik als een pijl door het water schiet over de volledige lengte van het bassin? Met mijn rug tegen de kille stenen grijp ik de rand van het zwembad achter mij. Ik haal nog een paar keer diep adem en duw mij af. Zo ver als ik mogelijk reiken kan duikt mijn linkerhand in het water, als een roeispaan trekt ze mij vooruit, het hoofd rechts zoveel mogelijk zuurstof slikkend. Ik probeer het hoofd erbij te houden, de benen ook. Nu gaat rechts het water in, een wazige blik naar de stenen op de bodem. Telkens ik naar adem hap zie ik de voegen tussen de steentjes aan mij voorbij gaan. Een moment dringt het tot mij door: "Ik zwem!"

Molenwiekend ploeg ik mij door het water op zoek naar de andere kant, ik kom stilaan in het ondiepe gedeelte. Het wordt zwaar. Het aantal voegen dat ik aan de rechterkant achter mij laat wordt bij elke blik kleiner, de verleiding om voet aan grond te zetten groter. Slechts een paar meter scheiden mij nog van de triomf, achttien volle meters heb ik overwonnen. Ik zet door, ik beeld mij het gejuich in dat mij naar voor stuwt, momenteel onhoorbaar door de massa water in mijn oren en de inspanning die mij tot hier heeft gebracht. Nog even doorgaan en ik ben er, nog één slag, nog één trap... Het besef dringt stilaan mijn hersenen binnen. De vingers van mijn uitgestrekte rechterhand raken de kille stenen van de zwembadrand... ik ben er, ik heb het gehaald! Nog nahijgend van mijn sportieve prestatie bundel ik alle resterende krachten in het uitstrekken van mijn rechtervuist. "Yeaaaaaahhhhhh!!!"

TIFF

Het doek valt vandaag over het Toronto International Film Festival, en het is wachten tot september 2009 voor de volgende editie. Ik vond het niet meer dan gepast om dit evenement af te sluiten met een filmboodschap, die eigenlijk kort samenvat wat de laatste 3 maanden voor mij zijn geweest. De leute ermee!  ;)

Op zoek naar de context

Gisteren was er het afscheidsfeestje van Bernard. Na een deugddoende vakantie en een drukke filmfestivalweek waren een aantal van zijn nieuwe vrienden samengekomen in de wel erg naar Elvis ruikende Caddilac Lounge, om met hem nog een laatste pint te drinken op Canadese bodem - terwijl ik dit neerschrijf zit hij namelijk op een vliegtuig richting Brugge. Ik was er ook bij.

Met Bernard vertrok het laatste beetje Vlaanderen dat hier voor mij nog duidelijk aanwezig was, en op één of andere manier raakte mij dat meer dan ik mij had ingebeeld. Een samenloop van omstandigheden op persoonlijk, professioneel, astronomisch en metafysisch vlak maken een mens gevoeliger voor sommige prikkels, en een prikkelbaar mens des te meer. Gisteren kwamen een aantal van deze dingen bij mij samen als de rijstroken net voor de Kennedytunnel richting Antwerpen, met een onvermijdelijke opstopping tot gevolg. Een beetje verloren, mezelf afvragend wat ik hier in godsnaam kom zoeken, en geen antwoord vindend in het Canadese bier dat in onze glazen werd gegoten. Eén van Bernards nieuwe vrienden had een collega en vriendin meegebracht, Nele uit Ledegem. Nele is bijna drie jaar geleden naar Canada gekomen, en begreep precies hoe ik me voelde. Zij heeft al in de verste uithoeken van het land gewoond, en vertrouwde me toe dat ook zij nog soms dit bedrukkend gevoel ervaart.

Ook in België was ik een gevoelig mens, en hadden persoonlijke, professionele, astronomische en metafysische aspecten een invloed waar ik niet altijd een gepaste reactie op had. Noem het gerust de aard van het beestje. Hier echter wordt een dergelijke gemoedstoestand al snel toegeschreven aan het weg zijn, het alleen zijn op de grote vreemde wereld, en lijkt de oplossing voor de hand liggend: valies pakken en terugkeren. Maar daarmee zou ik dit gevoel in de verkeerde context plaatsen, en vermeende problemen bestrijden met oplossingen die geen problemen oplossen. Tijd om na te denken dus, op mijn eentje, in dit grote, vreemde land. Op zoek naar de juiste context van dit gevoel, om er voor eens en voor altijd een naam op te kunnen plakken.

Zeepsop

Het politieke schouwspel gelijk waar ter wereld begint meer en meer op een slechtgeschreven soap-serie te lijken. Zelfs als ik mij beperk tot de V.S., Canada, en die andere grootmacht België, kan ik boeken schrijven vol horror-verhalen, roddels, verwikkelingen, noem maar op. Geen verhalen die zich de laatste decennia hebben afgespeeld. Neen. Over de laatste paar maanden is op politiek vlak zoveel te schrijven dat je bijna steno moet kennen om het allemaal op tijd op papier te kunnen zetten.

De V.S. is natuurlijk het meest visibel. Eerst de machtsstrijd tussen Obama en Clinton, later tussen Obama en McCain, en ondertussen tussen Palin en iedereen. En zeggen dat dit slechts het voorspel is! Welke vettige verhalen gaan tijdens de finale van de verkiezingscampagne het licht zien, en - nu er een vrouw in het spel is - hoelang zal het duren voor er aan de haren wordt getrokken? Het is bij mijn huidige zuiderburen wel altijd zo geweest, maar dit jaar zijn er buiten het hoofdverhaal "wie gaat uiteindelijk George W. Bush van zijn stoel duwen" wel opmerkelijk veel verhaallijnen die het spektakel des te interessanter maken. Om te beginnen maakt voor het eerst een zwarte kans om het Witte Huis te gaan betrekken, en sleept Obama het schandaal met dominee Wright als een metalen kogel achter zich aan. Die andere democraat Biden lijkt dan weer de saaie piet van het gezelschap - althans voor de roddelpers. Natuurlijk is er McCain die door sommigen niet geacht wordt in staat te zijn de volledige ambtstermijn in leven te blijven - hij lijdt nu al aan amnesie en vindt het moeilijk om tot zeven te tellen - waardoor Palin misschien wel de eerste vrouwelijke president kan worden. Maar zij wordt momenteel helemaal door het slijk gehaald, verhalen over machtsmisbruik, overspel met een zakenrelatie van haar man en een gedwongen huwelijk van haar zwangere tienerdochter besmeuren het mooie gezichtje - volgens de media, ik onthou mij van alle commentaar - van voormalig Miss Alaska.

In België gaat het er al even dramatisch aan toe. Het plot klinkt als "wie gaat uiteindelijk Yves Leterme op zijn stoel zetten, of ervan duwen." Uiteraard hebben de protagonisten andere namen, maar ze maken er een even grote smeerboel van als in het land van George Washington, met Reynders in een glansrol als eeuwige tweede. Gelukkig worden de persoonlijke affaires in Europa nog met een beetje fatsoen besproken - in de politiek althans -, maar de vuile was van de politieke families wordt zonder pardon aan de meest zichtbare wasdraad opgehangen: de interne machtsstrijd binnen alle mogelijke kartels, de tegenstelling Vlaanderen-Wallonië, de conflicten tussen gelijkgezinde collega's van de federale en de regionale regeringen, ontelbare onuitgevoerde dreigementen, noem maar op!

En dan is er nog Canada, het voorbeeld van verdraagzaamheid en vriendelijkheid, het toevluchtsoord voor zij die zich liever niet langer Amerikaans Staatsburger willen laten noemen. Tegelijkertijd ook het land van Quebec en de rest, van inheemse volkeren en de veroveraars. Machteloze minderheidsregeringen zijn hier de regel, conflicten tussen federale en regionale belangen al even prominent aanwezig als waar menig Canadees het leven liet in één van de wereldoorlogen - hét hoogtepunt van het internationaal filmfestival "Passchendale" moet daaraan herinneren - alsook de taal- en onafhankelijkheidsstrijd van de eerste binnenvallers. Hier zijn gisteren vervroegde verkiezingen aangekondigd, met als verhaallijn: "wie gaat beletten dat Stephen Harper opnieuw op zijn stoel wordt gezet." Terug een variant op het thema van elke politieke soap "wie is de volgende op de stoel?" 

Geen wonder dat de eerste dergelijke met-schandalen-en-intriges-geladen-TV-spektakels gesponsord werden door de grote zeepsopfabrikanten - waaraan de naam vandaag nog steeds wordt toegeschreven, trouwens. Er is een hele hoop zeepsop nodig om deze knoeiboel schoon te maken! Je zou je in deze tijden waar de grens tussen nieuws, reality-televisie en soaps vervaagt, zelfs kunnen afvragen wie het nodig vond om 90210 terug op het scherm te krijgen... 

Sterren en teensloffen

Terwijl iedereen tijdens het filmfestival op zoek is naar Brad Pitt, George Clooney en andere schone gezichten - al bleek Brad Pitt getekend te zijn door zijn steeds uitbreidende gezin - werd ik gisteren uitgenodigd op een exclusief feestje ter ere van "It Might Get Loud", een film met onder andere The Edge, Jimmy Page en Jack White. Zomaar. Als vervanger van Tim, iemand uit de muziekindustrie die van zijn vrouwelijke wederhelft thuisarrest had gekregen. Ik zat op een terrasje wanneer ik plots deze uitnodiging kreeg en het enige wat ik moest doen was mij gedragen als Tim.

Nu, ik ken Tim niet, ik heb Tim zelfs nog nooit gezien. Ik was ook niet gekleed om naar een exclusief feestje te gaan in een bar van een peperduur hotel. Ik geef toe, met mijn afgewassen acht jaar oude jeans, ongestreken grijs geruit hemdje en mijn half vergane teensloffen kon ik net zo goed de regisseur van de film zijn geweest. Maar had ik net iets vroeger geweten dat ik misschien samen met Jack White op een feestje zou zijn, ik zou waarschijnlijk mijn andere teensloffen aangetrokken hebben. Maar er was geen tijd meer, ik naar het exclusieve hotel dus, op mijn teensloffen...

Eens daar aangekomen stond er een grote menigte geïnteresseerden, een bende veiligheidsagenten, en een standje om de pasjes af te halen. "Hallo, ik ben Tim." Opdracht één geslaagd, de pasjes waren veroverd, ze hadden een effect op de horde agenten als Mozes op de Rode Zee. We werden als sterren op teensloffen over de rode loper geloodst, een dubbele portier opende met een elegante zwier de spiegelglazen toegangsdeur.

Glitter, glamour, blote ruggen, smokings, hoeden, sigaren, cocktails... en teensloffen. Niemand leek zich aan mijn outfit te storen, en sommigen leken zich zelfs af te vragen wie deze beroemdheid wel moest geweest zijn. "Iemand die een dergelijk statement neerzet op een feestje als dit, moet wel belangrijk zijn!"

Maar eens binnen zat het spannende van de avond er op... Inderdaad, de drank en het eten waren gratis, de whisky en vodka liep vlot over de meeste lippen, er werden een paar superbekende hockey-spelers gespot - ik zou ze zelfs in hun wedstrijd-outfit niet herkennen -, de aantrekkelijkheid van een aantal vrouwen daalde bij elk woord dat ze uitkraamden, kortom... een naar mijn gevoel typisch exclusief feestje, jammer genoeg zonder Jack, Jimmy of The...

Maar! Jack zou een verrassingsconcert geven dit weekend, en misschien, heel misschien kom ik te weten waar en wanneer. Ik hou alleszins mijn ogen en oren open!

De vakantie is voorbij

Het nieuwe schooljaar is ook hier in Toronto op gang geschoten. Gisteren werden de kinderen nog gespaard - 1 september is hier het equivalent van 1 mei in België -, maar nu zijn ze echt van de grasperken verdreven. De basketbalpleinen in Moss Park liggen er desolaat bij. Overdag is het op straat nog kalmer dan het al was. De luchtvochtigheid is nagenoeg verdwenen - gelukkig is de schitterende zomerzon achtergebleven. Het openluchtzwembad op Broadview Avenue is aan het leeglopen. En ondertussen maakt de stad zich op voor het grootste, zoniet één van de grootste filmfestivals ter wereld.

Vorig jaar nog was Brad Pitt de grote ster in september, het is in spanning afwachten wie straks de rode loper zal platlopen, en vooral, welke roddels nu weer de wereld kunnen worden ingestuurd. Bernard, vriend, collega en medeorganisator van het Cinema Novo festival van Brugge is op bezoek om het allemaal van dichtbij mee te maken. Nu het festival nog net niet is gestart maak ik graag tijd om samen met hem een aantal plekjes in de stad beter te leren kennen, al zijn we vooral op zoek naar leuke pubs.

Maar vandaag hebben we zelfs gewerkt. De sessie in verband met leiderschap die we in november op de XPDays in Eindhoven samen geven, kreeg deze namiddag alweer een beetje meer vorm. Het wordt zonder pardon een succesnummer. Een beetje meer interactie met het publiek, een beetje minder theorie, precies zoals we het willen. Met de stralende nazomerzon op ons voorhoofd konden we in Moss Park bij 27 graden genoeg inspiratie omzetten in echte resultaten. Laptop, boeken, post-its en index-kaartjes voor ons uitgespreid in het gras.

En zo is het ook op deze tweede september stilaan donker aan het worden. 

En vanavond? Dan gaan we eens de Rivoli uitproberen, denk ik...