Conditie

Twee maanden geleden heb ik een hoogtestage afgewerkt in de Himalaya. Tien dagen slapen op meer dan 2000 meter hoog, inclusief een vierdaagse trektocht naar het dubbele, op dat moment de sneeuwgrens. De conditie is dus opperbest, kan niet anders! De Himalaya ligt een beetje uit de buurt hier en voor een waardig alternatief moet je al snel een paar duizend kilometer afleggen. Een koersfiets aanschaffen is om verschillende redenen geen optie, en lopen is nooit echt mijn ding geweest. Ik verplaats mij hier meestal wel te voet of met de fiets, en op die manier ben ik ruim een uur per dag echt in beweging. Maar ik wil iets concreet, iets om mijn zinnen te verzetten, iets gezond!

Op nog geen 100 meter van mijn voordeur ligt Moss Park, met een voetbalveldje, een aantal tenniscourts en twee basketpleintjes. Mijn heroïsch sportverleden indachtig kocht ik mij gisteren een basketbal. Een relatief goedkoop rubberen speeltje, vergelijkbaar met het onding waarmee we vroeger het pleintje naast het plaatselijke jeugdhuis onveilig maakten, alleen ronder... nu nog. En daarna ben ik een paar balletjes gaan werpen. Gelukkig was er nog niet veel publiek komen opdagen, want ik merkte al snel dat ik ooit betere tijden heb gekend. En wanneer ik gewillig instemde met een wedstrijdje onder een paar kerels waar de absolute minderheid over een ietwat deftige basketbaltechniek beschikte werd het mij helemaal duidelijk. De aerobe conditie die ik tijdens mijn lange fietsuitstappen en stevige wandelingen opdeed, helpt me niet in het minste bij inspanningen als deze. Een paar keer het veld oversprinten, met de rechte rug en diep door de benen gezakt iemand verhinderen van zijn aanvalspositie gebruik te maken, een enkele keer een deftige rebound nemen... Finito! Letterlijk buiten adem. Alsof een moddervette amerikaan zich op mijn borstkas had neergeploft. Meer zuurstof kon ik blijkbaar niet opslaan in mijn 32-jarige longen.

Ik herinner mij nog dat ik in het begin van mijn voorbereiding op Vlaanderens Mooiste last had om te recupereren van de korte inspanningen op de hellingen. Wel, precies hetzelfde nu, maar zoveel keer erger dan de afstand tussen onze woonst in Lede en het jeugdhuis past in de afstand die mij vandaag van mijn ouders scheidt. Toen begreep ik niet dat dit kwam door een gebrek aan anaerobe conditie. Man, ik leer hier bij!

Ondertussen kan ik gelukkig weer ademen, maar mijn vermeende spieren voelen aan als het stuur van een 50 jaar oude Willys jeep waar in geen tijden een poot is naar uitgestoken. Het zijn enkel die spieren die ik gisteren weer voor het eerst of op een andere manier aansprak, al lijken dat er meer dan ik initieel voor mogelijk hield. Blijven trainen dus, en zolang de zon schijnt af en toe een balletje gaan werpen. En wie weet kan ik ooit dromen van een plaatsje bij de Toronto Raptors... want als beroepssporter heb je blijkbaar geen werkvergunning nodig ;)