1 op 2

De nationale vlag is twee keer zo breed als ze hoog is. Volgens de theorie van de gulden snede is dit niet onmiddellijk de meest sexy verhouding, maar op één of andere manier lukt het bij de Canadese vlag wel. Ook de inkleuring van de vlag gebeurt op een gelijkaardige manier. En dat dit allemaal geen toeval is bewijst het formaat van de krant: 1 op 2. Ik weet het nu wel zeker, de Canadezen hebben iets met die verhouding.

Nu denk ik niet dat de meeste mensen weten wat de afmetingen zijn van hun nationale trots, ook al loopt iedereen hier in de buurt er mee te koop. Aan bijna elk huis buiten downtown Toronto kan je de vlag zien waaien, of is ze ergens afgebeeld in de nabije omgeving van de deurbel. Alsof men in navolging van Michael Moore's Bowling for Columbine wil zeggen dat je hier in Canada bent, en niet in de VS, en dat je niet hoeft aan te bellen, want de deur staat open. En inderdaad, die deur staat open... zolang iemand thuis is.

Maar er zijn niet veel van deze afbeeldingen die de verhouding van 1 op 2 respecteren. Hoe kan het dat mensen die zo trots zijn op hun land dat ze zonder aanleiding hun woonst willen tooien met de nationale vlag, deze niet echt kennen?

Volgens de Lonely Planet beschrijven Torontonianen zich vooral door te benadrukken wat ze niet zijn. Ze zijn geen inwoners van de VS, ze zijn geen Quebeqois, ze zijn niet van Montreal. Bij uitbreiding doen Canadezen over het algemeen hetzelfde. Ik heb niet het gevoel dat ze dermate trots zijn op hun land dat ze perse elke morgen de groet aan de vlag willen brengen. Ik ben ook nog geen enkele morgen met trompetgeschal wakker geworden. Maar geen van hen wil geassocieerd worden met de VS, dat is duidelijk.

1 op 2 is ook de verhouding tussen het schijnbaar intellect van de Canadezen. Ofwel lijken ze erg intelligente wezens, ofwel lijken ze eerder op de stereotype Bush-stemmer. Niets tussenin. Wanneer ik eergisteren de weg vroeg richting zone D, keek een gewichtige dame op het portiek me aan alsof ik recht uit een science-fiction film kwam en in de straten van Bramelea was verdwaald. Precies 3 dagen was ik in het land, en ik wist dat Bramelea is onderverdeeld in sectoren waarin alle straatnamen dezelfde beginletter hebben. Precies 3 dagen eerder had ik de poorten van de luchthaven van Toronto voor het eerst achter mij dicht geslaan, en ik kwam Ma Flodder - want daar leek ze wel wat op - vertellen dat zij in zone A woonde. Meer nog, ik wist ondertussen dat de helft van het electriciteitsnet van Bramelea met aluminium is bedraad. En het enige wat zij mij kon zeggen was: "Ik weet dat ik in Avondale Boulevard woon, en dat is alles wat ik moet weten". Ik kon zowaar een Texaans accent waarnemen.