Sherbourne en Dundas

Als ik dat zeg, dan weet iedereen hier waar ik misschien vanaf morgen intrek neem, althans iedereen die Sherbourne kent. Want Dundas, geen ziel die Toronto ooit is binnengewandeld zal zich Dundas Square niet herinneren, het kloppende hart van de moderne stad dat gerust de vergelijking met Piccadilly Circus of zelfs het beroemde Times Square kan doorstaan. Anderen kennen het misschien van het Hard Rock Cafe, of van het Eaton Centre, dé shopping mall van downtown Toronto. Maar wie hier ooit is geweest en een stukje van de schoenzolen heeft achtergelaten op de langste straat ter wereld, herinnert zich waarschijnlijk ook dat eens je in een bepaalde weg bent aangekomen, je soms nog een heel eind hebt te gaan alvorens je de eindbestemming hebt bereikt. Ook al is Dundas ietsie pietsie korter dan de 1896 km lange Yonge Street, je kan er 70 km naar het juiste huisnummer zoeken... Maar dit appartement waarvoor ik morgen misschien een huurcontract onderteken, ligt volgens Google maps op precies 800 meter ten oosten van Dundas Square: "Right in the middle of fucking downtown!"

Waarom ben ik dan nog niet zeker? Laat me even alle plus en minpunten op een rijtje zetten...

Plus:

• Locatie
  
• Huurprijs
  
• Bemeubeld
  
• Korte termijn contract, 6 maanden dus
  
• Geen vicieuse paperassenwinkel
  

En nu min:

• Klein, ik denk dat de grootte van het appartement ongeveer overeenkomt met mijn bureau in Heusden, keuken en badkamer incluis ;)
  
• Huisregel nummer één: Bezoekers zijn niet toegelaten na 23u. Bezoekers te slapen leggen is niet toegestaan. Alle bezoekers moeten weg zijn tegen middernacht. De huurder is op elk moment verantwoordelijk voor zijn bezoekers.
  

Wablieft?!

Ik had mezelf nog deze avond de tijd gegeven om hier over na te denken en dacht bij mezelf: "Zet het denkproces gewoon op papier, het is tenslotte daarvoor dat je een blog bent gestart." En terwijl ik deze huisregel nummer één hier neerpen, krijg ik de kriebels over heel mijn 32-jarige lijf. Geen kriebels die je doen spinnen als een kat, maar eerder van de soort die je bekruipen wanneer je voor het eerst een levensechte zombie tegen het lijf loopt. Wil ik dit wel? Heb ik 7000 kilometer gereisd om mij te laten bepamperen door een huisbaas? Heb ik sinds de vroedvrouw - klink correct, al kan het ook een man zijn geweest - de navelstreng doorknipte, elke dag gevochten voor een beetje meer zelfstandigheid om nu op mijn vingers te worden getikt als ik 's avonds laat nog iemand op mijn kamer wil dulden? Ik dacht het niet. Niet dat ik zo maar onmiddellijk een gelegenheid voor de dag kan toveren om iemand mee te vragen naar mijn kamer, maar het idee alleen al dat ik niet over de vrijheid beschik om dat te doen... BWEEEUUURK!

Wedstrijd over. Appartement - vrijheid: 0 - 1!