Ik en mijn grote mond...

Vrienden voor het leven! En zoals het echte kameraden betaamt, één dag de beste metgezel aan de toog, een ander moment een nagel aan je doodskist. Dinsdag 24 juni staat in mijn dagboek op een speciale manier vermeld, niet alleen voor mij, maar ook voor mijn grote vriend. Hij hielp me aan het appartement waarvoor ik deze middag het contract ondertekende, amper een paar waterstralen verwijderd van Dundas Square - na een vrij lange zaterdagavond aan de toog, welteverstaan. De sleutels zitten in mijn broekzak, het contract ook, het toilet is uitgetest en goed bevonden, en de maten voor de verduistering staan op papier - in volgorde van uitvoering, anders had ik de ramen misschien opnieuw moeten opmeten.

En slechts een paar uur later dan de plechtige overhandiging van de toegang tot mijn eigen torontoniaanse plekje, heb ik een eerste gesprek met een potentiële klant. Ergens in de binnenstad in een oud gebouwtje in suite 1A, in de schaduw van de CN Toren, best wel leuk ingericht. Bij het binnenwandelen van de werkruimte merk ik de typische informele sfeer van een startend dynamisch software-bedrijf, als kom ik een donkere zolderkamer opgekropen waar een paar hippe programmeurs het door hen vermeende gat in de markt proberen op te vullen. De CTO met de klinkende familienaam O'Reilly, omringt door CEO en een met dreadlocks en rood-groen-zwart-hawaiig-hemd getooide ontwikkelaar zitten mij op te wachten.

De interviews zijn niet anders dan elders, al is er wel een vraagje dat aan de ribben blijft plakken. "Kan je wat broncode doorsturen als bewijs van je kennis van deze en die technologie?" Natuurlijk kan ik dat, en dat laat ik dan ook vol overtuiging blijken. Om kans te maken op de job heb je namelijk drie kwaliteiten nodig. Je moet over voldoende technische achtergrond beschikken, deadlines kunnen nakomen, en gemotiveerd genoeg zijn om het minstens een jaar vol te houden, zonder wettelijke verplichtingen echter. Maar nu ik na een bemoedigend en hoopvol gesprek terug richting station wandel besef ik pas dat ik dergelijke broncode helemaal niet heb... althans niet hier bij mij, ergens ter hoogte van Montpellier aan de Middenlandse Zee, maar dan wel meer dan 5000 kilometer meer naar het westen. Wat nu? Nog vol adrenaline van de gebeurtenissen op deze zonovergoten namiddag tik ik het telefoonnummer van meneer O'Reilly in op de veel te kleine toetsen van mijn GSM-klavier, om de situatie uit te leggen. En net nu, als een duivel uit een doosje, komt mijn goede vriend op de proppen: "Ik kan nu nog iets maken om mijn kennis te bewijzen, maar weet je wat? Ik heb een beter idee. Geef me gewoon een opdracht die voor jou bewijst dat ik over de gevraagde competenties beschik. Ik zorg dat deze klaar is tegen vrijdag 17u, dat laat dan in één adem zien dat ik deadlines kan nakomen. En het feit dat ik daar nu mijn tijd wil instoppen moet dan maar een teken zijn van mijn motivatie. Oh ja, voor ik het vergeet. Hou er wel rekening mee dat ik ondertussen ook op zoek ga naar meubels." Lappe. Mijn grote mond heeft mij daar wel serieus bij de ballen genomen - figuurlijk natuurlijk, voor het letterlijke acht ik mij lang niet lenig genoeg.

Ik heb indruk gemaakt, dat is zeker! Indien mogelijk nog meer met het telefoontje nadien, dan tijdens het interview. Dus ik ga mij amuseren de volgende dagen, even terug de huid in van de programmeur en volgens het principe eet je eigen hondevoer het beste van mezelf geven! En wat met mijn zelfvertrouwen? Ik heb me de laatste weken afgevraagd of je daar ooit te veel kan van hebben... ;)