Wijsheid

Wanneer ik vorige vrijdagmorgen tegen kwart voor 9 aanzette om een opleiding te volgen over persoonlijke ontplooiing, kon ik mij amper voorstellen welke storm het weekend zou teweeg brengen. Drie intensieve dagen samen met een 120-tal mensen in een seminarie-ruimte, telkens tot 10 uur 's avonds, met een aantal pauzes om de innerlijke mens te sterken en ons van overtollige afvalstoffen te ontdoen. Drie afmattende dagen luisteren naar sterke en ontroerende verhalen, theorieën over de zin van het leven, doorspekt met een sterke marketingstrategie. De cursus was absoluut interessant, niet alleen een aantal inhoudelijke zaken, maar zeker en vast ook de agressieve en totaal onconventionele aanpak van de leider of coach, het steeds veranderende gedrag van de individuen en de groep, de inzichten in jezelf en je gedragingen naar andere mensen toe, maar ook het constant balanceren van deze ervaring op de rand van wat ik als sekte zou omschrijven. Drie intensieve dagen waarin je door je emoties vliegt alsof je meegesleurd wordt door één van de wagentjes op een achtbaan. Nu blijven alleen nog zes seminarieavonden over, daarna zit het er voor mij op. Ik ben vandaag niet geïnteresseerd in de geavanceerde cursus, ik heb andere doelen. De interesse die mij daar bracht is voorlopig bevredigd, de kennis die ik wilde heb ik gulzig geconsumeerd.

Wanneer ik vandaag met Allison - zij was mijn metgezel in deze achtbaan-rit - alle zaken nog even op een rijtje zette, nodigde ze me uit voor een gastseminarie aan de Universiteit van Toronto. Als enige niet-student, in een klas van een twintigtal psychologiestudenten, liet de prof mij zonder enige moeite deelnemen aan een lezing van een aboriginal sociale helper. Zijn verhaal over het coachen en opleiden van first nations - zo noemt men de originele bewoners van Canada - misdadigers in de gevangenissen van Canada was zonder meer verreikend. Tot nog toe had ik al mijn kennis over de inheemse bevolking uit verhelderende gesprekken met Allison, zij bestudeerde namelijk de invloed van de westerse overheersing op de seksuele gedragingen van deze volkeren. De kennis die ik vandaag opdeed was zovele malen groter. Verhalen over rites en gebruiken, sociale omstandigheden, kunst en technologie, maar ook over de geschiedenis en de inpalming door de westerse beschaving. Net als in andere delen van de wereld hebben deze mensen moeten zwichten voor de onderdrukking van de inwijkelingen, en met hun cultuur hun identiteit voor een groot deel zien verdwijnen.

Na de interactieve lezing hadden Allison en ik een gesprek gepland met Alex, hij heeft in het verleden het volledige curriculum van de voorgenoemde cursus doorlopen en wilde onze mening erover kennen. We kwamen samen tot de constatatie dat het nuttig kan zijn, voor mensen die op zoek zijn ook is, en het voor de zwakkeren van geest misschien zelfs een bepaald gevaar inhoudt. Alex werkt in de psychiatrie, en al snel dwaalden we af naar onderwerpen die inhoudelijk vele malen interessanter waren dan wat ons drie volle dagen had bezig gehouden. Alsof hij de technieken en theorieën allemaal zelf had uitgevonden, legde hij haarfijn uit hoe bepaalde methodes in specifieke situaties worden toegepast, en vatte steeds duidelijk de kern van de zaak samen. Net zoals ik steeds gelijkenissen vind in verschillende cursussen, boeken over leiderschap, gesprekken over psychologie en filosofie, herkende ik ook nu technieken uit de psychiatrie die ik in het dagelijkse leven als Gino, maar ook als Gino de Zakenman toepas. Door onze interesse in het domein, en de passie van de verteller, werd het al snel later dan voorzien.

Maar ondertussen ben ik thuis, en lees ik straks verder in het boek dat ik eergisteren uiteindelijk kon afhalen in de bibliotheek. Beyond Civilization, een verhaal over wat volgt, over wat na vandaag komt, net zoals de Middeleeuwen na de Romeinse tijd kwam en de Egyptische beschaving na de Oertijd ontstond. Interessante vragen over het verleden, het heden en de toekomst, die in zekere zin onbeantwoord blijven. Het boek plakt aan mijn lijf, en ik wil er zo snel mogelijk door, het idee is fascinerend en het gebruik van het menselijk lichaam als metafoor verlichtend.

De voorbije dagen verdienen een kadertje, mijn hersenpan een uitbreiding. Ik wil alles opslaan dat ik gulzig tot mij neem, en misschien is er dan wel plaats te kort. Op een harde schijf van een computer kan je al snel een paar onbelangrijke bestanden verwijderen, of misschien ergens op een schijfje branden en veilig archiveren voor later gebruik, maar ik betwijfel of ik nutteloze kennis uit mijn hersenpan kan bannen. In mijn jeugd kon ik bij elke opvolging van drie plaatjes uit een Jommekesalbum bijna onmiddellijk de titel uitschreeuwen, het zou mij niet verwonderen dat die kennis nog steeds ergens in de catacomben van mijn brein opgeslagen zit, en er waarschijnlijk voor altijd zal zitten. Ik kan alleen maar hopen dat mijn brein nooit vol raakt, en dat ik eeuwig wijsheid kan blijven opslaan.