Geduld

Geduld heeft België aan twee triomfen geholpen. Lik op stuk voor zij die achterover leunend in de zetel, met een pint in de linkerhand en de afstandsbediening in de andere, negatieve kritiek uitend op de prestaties van onze atleten en vloekend dat de sport in ons land naar de kloten is. Waarschijnlijk werd onze zilveren medaille door sommigen zelfs eerder toegeschreven aan het falen van de favorieten dan aan de sterkte van ons eigen team. Maar we hebben die zilveren plak, zelfs een gouden, en een oprecht applaus van mij vanuit Toronto, en absoluut niet alleen voor hen die zwaarder beladen van het vliegtuig stappen in Zaventem!

Geloof is alles wat nodig was, en een beetje geduld. Het zijn ongetwijfeld precies deze twee dingen die ik nog even moet volhouden in verband met mijn werkvergunning. De aanvraag is binnen, richting Canadian Consulate General in Buffalo, Verenigde Staten van Amerika. Alle documenten zijn - voor zover ik weet - volledig ingevuld, vergezeld van een CV, een paar certificaten, een kopij van identiteitspapieren, een betaling en een paar foto's waarop je vooral niet mag lachen - een regel die is ingevoerd sinds 11 september 2001, op aandringen van het enige buurland dat Canada rijk is. Terroristen zijn serieuze mensen, en als ze op missie zijn, is er bij al die concentratie geen plaats voor een glimlach. Dan wordt het natuurlijk heel erg moeilijk om hen te herkennen als op hun pasfoto de mondhoeken wel naar boven zijn gericht. Blijkbaar een redenering waarvan de logica aan ons Europeanen volkomen voorbij gaat. In elk geval, de foto's zijn opgestuurd en het enige dat ik nu kan doen is geduld hebben. Om te beginnen weet ik bijvoorbeeld niet hoelang de post er over doet om de brief bij de gewenste instanties af te leveren. Canada is een paar keer groter dan België, en om evidente redenen bestaat daarom geen systeem van D+1 aflevering. Daarbij komt nog eens dat de brief aan de grens hoogst waarschijnlijk wordt onderzocht op de aanwezigheid van wit poeder - ook al is hij niet aan John McCain gericht - en dan wordt overgedragen aan de Yankee postbodes. Geduld dus.

Ondertussen blijkt mijn netwerk zich hier uit te breiden, vooral door mijn weekendactiviteiten met de juiste mensen te plannen. De kans is niet klein dat ik een vrij belangrijke coaching opdracht bij een vooraanstaand bedrijf kan versieren, en ondertussen ben ik gevraagd om een kijkje te gaan nemen op de IT-afdeling van een ander bedrijf en misschien een paar verbeteringen voor te stellen. Gisteren heb ik dan terug andere contacten gelegd om precies hetzelfde te doen voor één van de eerste dot-commers, en nog steeds een erg belangrijke speler op de markt. En ook al ben ik momenteel een heel groot deel van mijn tijd professioneel bezig, het effectief opstaan om naar een bedrijf te gaan zal de eerste dagen lastig zijn, vrees ik. Maar daarom ben ik hier, dus laat ze maar komen!

Het weekend zit er terug bijna op, de vleesetende muggen op het BBQ-feestje van zaterdag hebben een mooie reliëftekening op mijn rechterarm en -been achtergelaten - mijn linkerkant blijkt minder sappig te zijn - en deze hete en uiterst vochtige dag heeft mij letterlijk uitgewrongen, dus ga ik mij nu rustig onderdompelen in een lekker lauw badje, met op de achtergrond een paar Jazz-noten om bij weg te dromen. En morgen? Morgen heb ik een hele hoop werk, opgesplitst in concrete taken, en één daarvan is... geduld oefenen.