De knoop ontward

Wanneer ik hier begin juni voet aan grond zette, had ik een duidelijk beeld van wat me te wachten stond. Een mening, opgebouwd uit een beetje online literatuur, maar vooral uit gesprekken en ervaringen van anderen, gaf me het gevoel dat ik een oorlog begon die ik onmogelijk kon verliezen. Ik had mezelf, en dus alle nodige wapens op zak om de verwachte weerstand het hoofd te bieden en vrij snel geïntegreerd te zijn en aan de Canadese samenleving deel te nemen. Dus wanneer ik hier begin september voet aan grond zette, had ik een duidelijk beeld van wat me te wachten stond... dacht ik.

Al snel bleek mijn streefdoel om binnen de maand woonst, bankrekening en werk voor mekaar te krijgen, onhaalbaar. Maar uiteindelijk slaagde ik toch in twee derden van mijn opdracht, binnen diezelfde maand. Alleen een plaatsje bemachtigen op de arbeidsmarkt bleek problematisch. Niet zozeer omdat ik niet over het juiste profiel beschik, of onvoldoende ervaring op tafel kan gooien, maar vooral omwille van mijn status als buitenlands bezoeker. Geen werkvergunning betekent geen werk, en geen werkaanbod betekent geen werkvergunning. Ook een contract aangaan via mijn Belgisch bedrijf bleek niet zomaar te kunnen, van zodra de fysieke aanwezigheid in Canada is vereist, kan je geen job of contract aannemen zonder stempel.

Gelukkig leverde mijn strategische aanwezigheid op een conferentie vorige week mij een paar gesprekken op. Het jobinterview van gisteren bijvoorbeeld was er één om duimen en vingers van af te likken. Niet zozeer het slaatje in het Fairview winkelcentrum, maar wel het resultaat van mijn gesprek met de oprichter en bedrijfsleider van een plaatselijke consulentenboite kon niet lang genoeg nasmaken: een uitnodiging om volgende week een peperdure cursus volledig gratis bij te wonen, en onder voorbehoud een aanbod voor een job. Onder voorbehoud van het binnenhalen van minstens één van de contracten die in de pijplijn zitten. De voorgenoemde cursus past perfect in het plaatje, want de bedrijfsleider waarvan sprake geeft hem, en één van de belangrijke bijna-klanten stuurt een aantal medewerkers. Een ideale kans om eventueel toekomstige collega's nu al in levende lijve te ontmoeten. Nog geen zekerheid dus, maar alleszins een hoopvolle evolutie.

Vandaag wilde ik dus alle laatste onduidelijkheden rond werkvergunningen van de baan krijgen. Terwijl ik tijdens mijn aanwezigheid hier mijn mening over het werkvergunningsproces van eenvoudig naar superingewikkeld zag evolueren, vond ik, na een lange dag alle op het net beschikbare telefoonnummers in te toetsen, en de bijhorende automatische menu's te doorlopen op zoek naar de juiste cijfercombinatie die mij een gesprek met een niet in West-Vlaams Engels gedigitaliseerde stem opleverde - het leek alsof ik de lotto aan het spelen was -, wat ik nodig had: waarschijnlijk de enige persoon in Canada die kon antwoorden op mijn vragen. Twee maanden lang heb ik geprobeerd deze persoon aan de lijn te krijgen, en uiteindelijk was het zover, omstreeks kwart voor vier plaatselijke tijd, een kwartier voor de deuren van de overheidsdiensten sluiten. Een vriendelijke dame langs de andere kant van de lijn luisterde aandachtig naar mijn vragen. "Het enige wat u moet doen, meneer, is met een job aanbod en een bewijs van ervaring het land binnenkomen. In de functie die u wil opnemen bent u vrij van verder onderzoek." Eindelijk! Een klaar en duidelijk antwoord dat mensen zoals ik begrijpen. Voor functie 2171 in niveau OA is geen onderzoek nodig van de Human Resources and Social Development Canada. Meer nog, net zoals ik aanvankelijk dacht, maar later achterhaald leek te zijn, ik moet enkel maar even de grens oversteken om de juiste stempel in mijn paspoort te krijgen. Niemand in het land die deze vraag kon beantwoorden tot vandaag, kwart voor vier, een kwartier voor het neerleggen van de telefoon bij de help desk van de dienst immigratie. Enig voorbehoud, toch. Aan de grens bij de Verenigde Staten is men niet verplicht de werkvergunning af te leveren, tenzij voor burgers van de Verenigde Staten zelf. De vriendelijke dame zei me alleszins mijn geluk te beproeven om zo een dure vlucht naar België te proberen vermijden, maar garanties op succes kon en wilde ze me niet geven. Afhankelijk van welk been de van dienst zijnde douanier uit bed heeft gejaagd kan ik snel aan mijn vergunning geraken. Zoniet moet ik terug het vliegtuig op, en kan ik nogmaals de loszittende schroeven aan de vleugels tellen...