Slaapwel

Zondag, 11u 's morgens. Ik log even aan op Skype terwijl ik de slaapresten uit mijn ooghoeken verwijder. Tot diep in de nacht heb ik de films bekeken die dringend terug naar de videotheek moeten worden gebracht. Het kost me een paar minuten van mijn slaap om, alvorens ik opnieuw de lakens opzoek, het belangsrijkste wereldnieuws tot mij te nemen. De economische crisis zet nu ook België echt op zijn kop, extreem rechts maakt opnieuw opmars in Oostenrijk en Allesandro Ballan is de nieuwe wereldkampioen in het wielrennen.

Terwijl de Arnotiaanse versie van Knowing Me, Knowing You door mijn luidsprekers galmt, en ik een gepolierde nectarine tot mij neem, hap per hap, tot er geen enkel van de dertien gelijke stukjes meer overblijft, loop ik mijn mailbox door. Een energiestoot afkomstig van de bevestiging van mijn aanwezigheid in Massey Hall, op slechts 500 meter hier vandaan, wanneer op drie november de Smashing Pumpkins langs komen, stelt nog even mijn middagslaapje uit. Tevens herinnert het er me aan dat ik mijn ticket voor het concert van Nick Cave nu woensdag nog moet afhalen. Ik schrijf een memo om het niet te vergeten, en noteer nog een paar andere uitgestelde boodschappen.

Buiten begint de zon stilaan afscheid te nemen van de stad. Een uitgestrekte mist vult het achtergebleven vacuum, de laatste resten van een mooie zomer zijn nog merkbaar in de zachte temperaturen. Muggen veroveren een steeds dominantere plaats in de stedelijke fauna, en schijnen zelfs een aanval te doen op de top van de voedselketen. Het lijken slechts gewone ergerlijke exemplaren die we ook in België bij elke gelegenheid willen begroeten met de vliegenmepper. Maar deze soort is anders, of ze hebben alleszins een ander effect op mij, mijn huidoppervlak, en zelfs mijn spieren. Alsof ze rechtstreeks uit een film van Alfred Hitchcock tijdens het filmfestival uit de zalen zijn ontsnapt, boren ze zich door mijn gebruinde huid een weg naar mijn bloedbanen. Ze laten een snel groeiende zwelling achter, om hun soortgenoten er op te wijzen waar ze zeker niet dienen te landen, waar al het bloed ongemerkt uit de ondergrond is weggeroofd. Slechts bij een beginnend jeukgevoel wordt duidelijk welk bloederig tafereel zich heeft afgespeeld, de bulten en de gloed van opgestijfde, pijnlijke spieren bevestigen het initieel vermoeden, te laat.

Maar nu ga ik nog veilig onder de lakens, om mij te wapenen tegen een alweer druk bezette week. Het wordt de week van de tweede poging om mijn werkvergunning te bemachtigen, deze keer gestaafd met onweerlegbare bewijzen dat mijn diensten van economisch, cultureel en sociaal nut zijn voor de Canadese samenleving. Na bijna een maand wist het Canadian Consulate General in Buffalo me te vertellen dat mijn werkvergunning werd geweigerd. Gestoffeerd met brieven van eventueel toekomstige klanten en partners, moet het deze keer echt raak zijn. Precies een week geleden schreef ik de bedrijven aan die wachten op mijn vergunning en vrijdag al kreeg ik de eerste bewijzen binnen. Woensdagavond neem ik even vrij om mee te kwelen met The Ship Song, vanaf vrijdag stort ik mij drie overvolle dagen in handengeklap op The Landmark Forum. En hopelijk kan ik zaterdagnacht nog iets meepikken van Nuit Blanche. Slaapwel!