Vrijheid

Weekend. Even op zoek naar totale vrijheid in een hut op het platteland op bijna een belgium van hier - de belgium is de eenheid van lengte die de afstanden hier net iets handelbaarder maken. Het is vrijdagavond en we zien bij elke kilometer de stad achter ons verkleinen. Na een paar uur rijden we door een streek die vanop de baan verdacht veel op de Ardennen lijkt. Enkel de afstand tussen de verschillende opritten verraadt de uitgestrektheid en legt het eerste duidelijk verschil met Hoog-België bloot. Terwijl het aantal blokjes dat de sterkte van het gsm-signaal weergeeft, drastisch achteruit gaat, duiken links en rechts rotsmassa's op, schijnbaar ontstaan bij het terugtrekken van de ijskap. We draaien een onverharde weg op, en opeens wordt duidelijk dat we echt op de buiten zitten, tussen meren en moerassen, naaldbossen en loofwoud, een perfecte schuilplaats voor de plaatselijke fauna op amper 70 kilometer voorbij Peterborough.

Aan de hut wacht een hert ons op, opgeschrokken door het onverwachtte bezoek verdwijnt het als de bliksem tussen de struiken. Eén moment stond het statig voor ons, gehuld in de gloed van de koplampen van de wagen, ons recht in de ogen kijkend. Nog geen seconde later is er niets meer dat nog aan deze ranke verschijning herinnert, tenzij het steeds stiller wordende ruisen van de bladeren en het breken van een enkele tak. We sjouwen onze bagage naar de hut, begeleid door het licht van de sterren dat maar net door het bladerdak glipt. Een tiental meter verder weerkaatst de maan in het water van het meer.

Zaterdagmorgen. De zonnestralen tikken op het raam. Een schitterende nazomerdag stelt zich aan ons voor. Na het ontbijt met zicht op het meer laten we rustig de kano te water. Als een ervaren gids - kanovaren in Canada is als kasseistampen in Vlaanderen - loodst Catharine ons door het wier, van de ene baai naar de andere, op zoek naar bevers. Een fotogenieke kikvors vat gewillig post voor mijn camera.

Eens samengesmolten met de onringende natuur vliegt de tijd voorbij. Nog voor we het beseffen zijn we ruim twee uur op het meer, en wordt het stilaan tijd om naar de kant terug te keren. Ik zoek wat visgerief en wormen bij elkaar en installeer mij op het ponton. Het is een paar jaar geleden dat ik nog een vis aan de haak sloeg, dus ik stel mij geen al te grote successen voor, maar nog voor ik de kans krijg om mijn lijn goed en wel af te stellen is de eerste vangst al binnen. Ik doe nog een poging om een snoek aan de haak te slaan, maar ruim een kilo vis later - waaronder een mooi verorberbaar stekelbaarsje - maakt de warme nazomer stilaan plaats voor de afkoelende schemering, en besluit ik wijselijk mijn prooien terug te water te laten. Argwanend zwemmen ze één voor één de emmer uit, terug het meer in. Terug naar de vrijheid.