Welkom in Canada!

Woensdag, even over de middag. De airbus die mij de oceaan overvloog zet zijn wielen aan de grond. Een paar minuten geleden heeft het multimediasysteem mij nog de laatste momenten van een live performance van Dark Side of The Moon door Pink Floyd ontnomen. Enkel de gebruikelijke controles in niemandsland door en dan kan ik uiteindelijk terug de Canadese lucht inademen. Immigratie is de laatste controlepost.

"Waarom bent u hier meneer?"
"Ik ben op bezoek bij vrienden."
"Waar logeert u?"
"Ik huur een appartement."
"U huurt een appartement?"
"Jazeker, ik huur een appartement op Sherbourne en Shuter downtown Toronto."
"Wat is uw beroep?"
"Ik ben zelfstandig IT consulent."
"Werkt u hier? Want op uw formulier staat dat u enkel bezoeker bent, maar u blijft wel voor 6 maanden."
"Neen, ik werk hier niet. Ik heb geen werkvergunning, dus ik mag hier niet werken."
"Maar ik merk dat u een aanvraag heeft ingediend voor werkvergunning in Buffalo."
"Inderdaad, maar zolang die niet is goedgekeurd kan en mag ik hier dus ook niet werken. Uiteraard wil ik hier wel graag werken, maar zolang niet alles in orde is, ben ik gewoon bezoeker."
"Dus u werkt hier niet?"
"Neen, ik heb geen werkvergunning, dus ik mag hier niet werken."
"Hebt u hier klanten?"
"Neen, ik heb wel prospects, maar zolang als ik geen werkvergunning heb, kan ik niet voor hen werken, en worden zij dus geen klant."

Bam! Stempel op het immigratieformulier. Welkom in Canada!

Binnen. Eindelijk! Nog snel even de bagage ophalen en dan onmiddellijk een taxi zoeken. In het verleden kon ik makkelijk met twee koffers en handbagage de metro op, maar nu ik mezelf nog extra beladen heb met mijn gitaar, is het de moeite waard om een paar dollars extra te betalen voor een comfortabele taxi-rit. Daarenboven blijf ik in een taxi gespaard van de laatste 700 meter die ik anders bloothands te voet zou moeten afleggen in de bittere kou. Snel even de post doornemen, maar geen nieuws van het consulaat.

Ik ben nog geen twee uur thuis en ik krijg een telefoontje van een potentiële klant.

"Enig bezwaar tegen een contract in Groot-Britannië?"
"Euh... ik ben net twee uur terug uit België. Maar waarom niet?"
"Wel, ik heb mogelijk een opdracht voor jou waarbij je gedurende twee tot drie maand elke twee weken een week in de buurt van Manchester zou moeten spenderen. Zie je dat zitten?"

Nog geen nieuws dus van het consulaat, maar wel een klant die mij een opdracht in Manchester wil geven. Gelukkig voor mij is het voor een Belg makkelijker om in Groot-Britannië aan de slag te gaan dan in Canada, en kan ik op die manier toch voor een Canadees bedrijf mijn waarde bewijzen. Want jawel, een bedrijf uit Manchester zou deze Canadese firma betalen om mij als Belg vanuit Toronto naar daar over te vliegen. Zou, want absolute zekerheid bestaat hierover helemaal nog niet. En voor mij komt het wel goed uit, want eerlijk gezegd, zolang ik het zout op mijn patatten kan verdienen heb ik eigenlijk geen werkvergunning nodig, al zou het natuurlijk een pak handiger zijn. Welkom in Canada! Zie je het zitten om het vliegtuig naar Manchester te nemen?

De vriendelijke taxi-chauffeur uit Amritsar indachtig - hij weende bijna van geluk toen ik hem vertelde dat ik er in April ben geweest -, mij waarschuwend voor de koude temperaturen die in aantocht zijn, steek ik voor alle zekerheid een stevige winterjas aan. Het is net voor middernacht als ik te voet terugkeer naar huis, en ik begrijp precies wat hij bedoelt... Twee minuten in de barre koude is genoeg om je handen tot onbeweeglijke ijsklompen om te vormen, handschoenen zijn dus geen overbodige luxe. Bij een gevoelstemperatuur tot -40°C heeft zelfs een electriciteitscentrale het begeven en zit een deel van de stad zonder licht of verwarming. Maar eens bij mij op het appartement aangekomen is het lekker warm, en kan ik in mijn bloot bovenlijf van achter het glas genieten van een zalig wit landschap in deze heldere nacht. Welkom in Canada!